Alen Delon, čuveni francuski glumac, preminuo je u 88. godini. “Preminuo je mirno u svom domu u Dušiju, okružen sa svoje troje dece i porodicom“, navodi se u saopštenju porodice za agenciju AFP.
Bio je pozorišni i filmski glumac, reditelj i scenarista, ali i ikona francuske i svjetske kinematografije
Alen Delon, pojavivši se na filmu 1957. godine, ubrzo se pokazao kao jedan od najatraktivnijih i najambicioznijih mladih francuskih glumaca. Njegova prva zapaženija uloga bila je u filmu U zenitu sunca, a svjetsku slavu stekao je 1960. godine ulogom u filmu Roko i njegova braća. Među najznačajnijim filmovima u kojima je glumio tokom karijere su Samuraj, Borsalino, Gepard, Sicilijanski klan, Policajac…
Rođen je 1935. u Sceu, predgrađu Pariza, Delon je izbačen iz nekoliko škola prije nego što je sa 14 godina napustio školovanje i počeo raditi u mesari. Nakon služenja u mornarici (tokom koje je učestvovao u borbama u Francuskom kolonijalnom ratu u Vijetnamu), 1956. godine je nečasno otpušten i okrenuo se glumi. Primijetio ga je holivudski producent David O Selznick na Kanskom festivalu i potpisao s njim ugovor, ali Delon je odlučio okušati sreću u francuskoj kinematografiji i debitovao je sa malom ulogom u trileru “Pošalji ženu kad đavo zakaže” iz 1957. godine, režisera Yvesa Allégreta.
Već 1958. godine dobio je ulogu uz Romy Schneider u filmu “Christine”. Delon i Schneider započeli su visokoprofilnu romansu van seta, što je potvrdilo Delonovu rastuću reputaciju kao seks simbola.
Godine 1960. snimio je dva filma koja su imala značajan međunarodni uticaj: adaptaciju romana Patricije Highsmith “Plein Soleil” (poznat i kao “Purple Noon”) i “Roko i njegova braća”. Prvi, francuska verzija “Talentovanog gospodina Ripleyja”, pretvorio je Delona u veliku zvijezdu, dok je “Roko” – saga o južnoitalijanskoj seljačkoj porodici koja se seli na bogati sjever – doveo Delona u orbitu Viscontija, jednog od najvažnijih evropskih autora. Drugi italijanski autor, Antonioni, angažovao ga je kao uglađenog brokera u filmu ” L’Eclisse” iz 1962. godine. Delon se ponovo udružio sa Viscontijem 1963. godine za film “Il Gattopardo”.
Delonov međunarodni profil bio je toliko veliki da je ozbiljno pokušao da se probije u filmovima na engleskom jeziku, počevši sa malom ulogom u komediji u režiji Anthonyja Asquitha “The Yellow Rolls-Royce”. Delon se pojavio u filmovima “Lost Command”, o francuskim padobrancima u Drugom svjetskom ratu, “Texas Across the River” s Deanom Martinom i “Is Paris Burning?”, još jednom ratnom epu s Kirkom Douglasom. Međutim, nijedan od tih filmova nije bio dovoljno uspješan u Holivudu, pa se Delon vratio u Francusku.
Godine 1967. snimio je kultni klasik “Le Samouraï” s režiserom Jean-Pierreom Melvilleom, u kojem je igrao plaćenog ubicu u kišnom mantilu; domaći uspjeh tog filma pokrenuo je niz kriminalističkih filmova. Delon je našao vremena da se pojavi naspram Marianne Faithfull u filmu “Girl on a Motorcycle”, u kojem Faithfull, obučena u kožu, vozi motor kroz Evropu, kao i u filmu “La Piscine”, naspram svoje bivše ljubavnice Schneider – film koji je 2016. godine prerađen u “A Bigger Splash” s Tildom Swinton i Ralphom Fiennesom.
“La Piscine” je koincidirao sa velikim javnim skandalom, “Afera Marković”, koja je dosegla najviše nivoe vlasti u Francuskoj nakon što je Delonov tjelohranitelj Stefan Marković pronađen mrtav na smetlištu 1968. godine. Francois Marcantoni, ozloglašeni lik iz podzemlja i dugogodišnji Delonov prijatelj, optužen je za ubistvo, ali optužbe su kasnije odbačene. Slučaj je postao još zamršeniji kada su pronađene kompromitujuće fotografije koje su pripadale Markoviću i navodno prikazivale pripadnike francuske elite, uključujući suprugu predsjedničkog kandidata Georges Pompidoua. Na kraju, ništa nije dokazano, ali Delonova bliska povezanost sa galerijom nesimpatičnih likova postala je široko poznata.
Tokom 1970-ih, Delon je nastavio da snima filmove, iako bez istog nivoa uticaja kao prethodnih decenija. “Monsieur Klein” je osvojio nagradu César za najbolji film 1977. godine. Tu je Delon igrao trgovca umjetninama tokom Drugog svjetskog rata čiji je identitet zamijenjen sa jevrejskim bjeguncem istog imena; 1985. godine osvojio je nagradu César za najboljeg glumca za nadrealnu priču Bertranda Bliera “Notre Histoire”. Delon je takođe proširio svoje djelovanje, producirajući niz filmova sa svojom vlastitom kompanijom, debitovao kao režiser 1981. godine s filmom “Pour la Peau d’un Flic”, te se bavio promocijom boksa i dizajniranjem namještaja.
Delon je počeo smanjivati obim rada 1990-ih nakon što je odigrao dvostruku ulogu u “Nouvelle Vague” Jean-Luc Godarda. 1997. godine je najavio povlačenje iz glume, ali se vratio 2008. godine kako bi igrao Julija Cezara u francuskom hitu “Asterix na Olimpijskim igrama”.
Delon je imao komplikovan privatni život, uključujući dugogodišnje veze sa Schneider, Mireille Darc (od koje se razišao 1982. godine nakon 15 godina zajedničkog života) i Rosalie van Breemen, holandskom manekenkom s kojom je imao dvoje djece, a od koje se razišao 2002. godine. Bio je u braku s Nathalie Delon od 1964. do 1968. godine; imali su jedno dijete, Anthonyja, rođenog 1964. godine. 1962. godine, pjevačica i manekenka Nico rodila je sina, Christiana; Delon je negirao očinstvo, ali je dijete usvojila Delonova majka.