režija: Lisanne Pajot i James Swirsky
Onima naviklim na Far Cry, brojne inkarnacije PES-a ili Fife, The Walking Dead, Project Zero ili Silent Hill sa svojim nabudženim grafikama (potpuno nebitno o kojoj se konzoli radi) igranje indie igrica sigurno ne predstavlja veliko zadovoljstvo. Za laike, nakon vizuelnih vratolomija dotičnih igrica, dvodimenzionalnost ovih poslednjih neće biti nimalo privlačna. Svima koji su rođeni nakon ili tokom balkanskih ratova igranje po nivoima jednostavnog izgleda I borba sa “kraljicom” je ravno slušanju muzike sa audio kaseta. Onih nasnimljenih. Film „Indie Game – The Movie” i pored svega ovoga predstavlja jedan veoma živ svijet (računa se da samo u SAD tržište indie igara okuplja oko par miliona ljudi) i cilja podjednako i na one koji pamte rođenje Super Maria i na one koji za to ime vezuju isključivo uskurčenog tamnoputog napadača Italije.
„Indie Game – The Movie” je film o četiri čovjeka i tri indie igrice, najjednostavnije rečeno. Od “Braida” Johnatana Blowa, preko “Feza” – Phil Fisha do “Super Meat Boya” kojeg je kreirao duo Edmund McMillen I Tommy Refenes ređaju se priče o nastanku, agoniji, strahovima, dedlajnima, publici, tržištu, asocijalnosti, paklu djetinjstva, pa i samoubistvu. Uvid u svijet četiri istinska geeka svijeta nezavisnih igrica koji potpisuju Lisanne Pajot i James Swirsky teško da može biti kompletniji. Režiseri preko u najmanju ruku čudnih protagonista – inače prilično antipatičnog, potpuno asocijalnog Refenesa kojeg ćete zavoljeti tačno negdje u pauzi između njegove dvije insulinske injekcije i dva skajp poziva vjerovatno jedinom pravom prijatelju – koautorom Super Meat Boya. Sa druge strane, kao njegov antipod tu je ovaj neshvaćeni debeljko iz komšiluka koji je crtao ludačke stvari kao klinac i zbog njih bio izopšten iz škole i društva. Ako mislite da je ovaj par čudan, sačekajte da vidite drugu dvojicu koji poljima piksela i kodova lutaju potpuno sami. Gospodin Blow, sa mirnoćom Ted Bandya govori o neuspjehu njegovog “Braida”. Za one koji ne znaju, “Braid” je jedan od najvećih uspjeha indie igrica svih vremena sa prodatih 55.000 primjeraka prve nedjelje na tržištu. Spisak nagrada bi zauzeo previše prostora. No, Blow poput ostalih njegovih kolega geekova, a sve u maniru Maurice Utrila, Georg Grosa ili njihovih nešto starijih kolega postekspresionista kuka zbog neshvaćenosti. Sa par miliona u džepu i jednom od najprodavanijih igrica (popularnijom od brojnih iz prve lige) Blow upada u depresiju zbog odnosa publike koja zanesena ludilom njegovih nivoa previđa meta narativ “Braida”. Na nastavku Blow je počeo raditi najviše da bi sebe izvukao iz depresije nastale ovako „nezahvalnim” odnosom publike prema njegovom djelu. Last but not the least – gospodin Phil Fish i njegov “Fez”. Preko pola decenije, tri izmjene kompletnog dizajna igrice, tuce probijenih dedlajna i jedan dokumentarni film u kojem gotovo pa glavnu ulogu igra upravo Fish je prošlo. Frustracije nagomilane od 2007. do ovoga juna kada je “Fez” nakon brojnih odlaganja ugledao svjetlost dana, njegovog autora su dovele do jedne od najčistijih ispovijesti koju je dokumentarni film vidio u poslednje vrijeme. Kada pogledate ovaj film nimalo vas neće začuditi što Fish direktno u kameru priča o samoubistvu. Srećom, zabilježeni skor od 9.5 na najvećem broju relevantnih lista i rejting od 89% na Metacriticu, koji kako se čini ovi „monstrumi” posebno cijene ga je makar do rada na novoj platformi udaljilo od ovakvih misli.
Goksi