Mnogi tvrde da je procvat umjetnosti psihodeličnog plakata počeo grafičkom promocijom nastupa grupe Charlatans u Red Dog Saloonu u Nevadi juna 1965, na kojem je upotrebljena fraza „granica čudesnog”. Iz ovog monohromnog primjera forma se brzo razvila do vizuelnog ekscesa, koji se danas smatra simbolom ovog doba.
Ovaj poster koji se smatra prvim u kasnije brojnoj i produktivnoj seriji psihodeličnih muzičkih plakata često je označavan pojmom “Sjeme”. Poster su dizajnirali “Charlatansi” George Hunter i Michael Ferguson. Vrlo brzo nakon njegove pojave, Fillmore i Avalon su krenuli sa svojim serijama psihodeličnih vizuala.
Kultura psihodelije je do najvišeg izražaja došla svakako u San Francisku. Ves Vilson, Viktor Moskoso, Rik Grifin i Boni Meklin su bili nosioci novog vizuelnog identiteta ovog grada. Ne samo kroz dizajn plakata i omota koji su radili za psihodelične grupe te ere, več i za lajt šoue i vizuale koji su pratili muziku tih bendova.
Primjera radi, Wilsonova litografija za Captain Beefheart pozajmljuje vertikalni format i ravni stilizovani ornament iz Art Noveau stila, dok slova izgledaju kao pozajmljena sa Alfred Rollerovog postera iz 1903. za šesnaestu izložbu bečke secesije. Wilson je prepoznao dekorativnost natpisa secesije i kako oni mogu biti reinterpretirani kao psihodelija šezdesetih.
Zanimljivo je da je jedan bend iz Ostina u Teksasu dao možda i najbolji dizajn omota toga vremena. I to godinu prije nego će u pravom smislu procvjetati umjetnička scena San Franciska. Radi se o omotu albuma „The Psychedelic Sound of the 13th Floor Elevators“.
U julu 1967. psihodelični plakati bili su izloženi u umjetničkim galerijama u San Francisku, ali su ova umjetnička djela, pod uticajem asocijacija u kojima su mediji naglašavali „moć cvijeća” („flower power”), brzo izgubila popularnost u dizajnerskim krugovima. Uopšteno govoreći, pokušaj da se predstavi ili nagovijesti izmjenjeno stanje, bio je očigledan. Takođe, umjetnički. plakat se zajedno sa svojim supkulturnim vrijednostima efikasno izdvojio iz „strejt društva” i konvencionalnih vidova vizuelnog predstavljanja.
I stari provjereni umjetnici poput Beatlesa ili džez legende Miles Davisa su prihvatili nove trendove na svojim omotima jednako kao i u muzici. U samo pet godina može se vidjeti evolucija vizuelnog izraza Beatlesa od albuma „Help“, preko „Rubber Soul“ koji je već tada imao apliciran psihodeličan font do ikoničnog „Sgt Peppera“ koji je napravio prekretnicu kao malo koji drugi omot albuma.
Bilo je i onih koji nijesu u potpunosti prihvatili vizuelna načela psihodelije. Takav je recimo drugi album Doorsa. Odstupajući od formule sa Morisonovim likom na omotu, bend je snimio prilično tripični „Strange Days“, a stvar „I See Your Face in My Mind“ nagovještava već u naslovu svoje uticaje. Na omotu, međutim potpuno drugačija priča. Bez reprezentacije benda, dizajner se odlučio za cirkusku scenu prepunu frikova, ali ipak kako bi se deklarisali, suknja koju nosi dizač tegova, dovoljno asocira na dobro poznate šare toga perioda. Zanimljivo je da je ovaj omot nastao iz čiste tvrdoglavosti rokenrol zvijezde. Nakon što je Džoel Brodski napravio onaj ultra poznati poster Morisona koji je završio na zidu svake rokenrol sobe, odnos između njih dvojice je postao malo hladniji. Pjevač je odbio da opet bude na coveru, pa je Brodski izmislio ovu scenu sa uličnim performerima (od kojih su samo akrobate bili zaista performeri, ostali su prijatelji fotografa, benda, pa čak i usput uhvaćen taksista koji je pozirao za 5 dolara). Ko ima ploču, zna da na zadnjem coveru ipak postoji lik Morisona, na posteru Doorsa koji stoji nalijepljen na zidu, No, hir je frontmena prošao do sledeće ploče. I eto ga opet pod svjetlosti blica.
Vilson i Moskoso, zajedno sa Alton Kelly, Stanley Mouse (rođen 1940) i Rick Griffinom (1944 – 1991) su postali poznati kao velika petorka psihodelije. 1967 oni su osnovali agenciju Berkeley Bonaparte kako bi zaradili od prodaje umjetnosti postera. Griffinov Flying Eyeball poster iz 1968 ostao je jedan od najpoznatijih koje je uradila njihova agencija. Reklamirajući koncert čiji je hedlajner bio Jimi Hendrix, ovaj poster prikazuje monstruoznu kreaturu koja se penje kroz zapaljenu rupu napravljenu u posteru. Ovaj tip čudne natprirodne imažerije postaće glavna potpora posterima i omotima albuma u 60im i 70im.
Hajp oko psihodeličnih vizuelnih predstava muzike, a i samog žanra, brzo je jenjavao. Što se jedan izvodač imidžom i zvukom bolje uklapao u arhetipe psihodelije, to se brže gubio u onome što je već 1969. postao kliše.
Naravno još uvijek je bilo pravih malih umjetničkih djela, kakav je recimo omot albuma „Aoxomoxa“ Grateful Deada. Iako je godinama kolala priča o naslovu materijala, u pitanju je obični palindrom koji je skovao dizajner omota Rick Griffin uz pomoć Robert Huntera. Omot je nastao adaptacijom ranije urađenog postera za svirku, pa je vjerovatno odatle i ponio svoju svježinu i autentičnost u ovim kasnim godinama psihodeličnog pokreta. Omot donosi poruke vezane za smrt, ponovno rođenje i krug života sve to podcrtano simbolima plodnosti, polnim organima i bukvalno pozajmljenim iz anatomskih knjiga, scenama oplođenja i neizbježnim zaštitnim znakom grupe – skeletom.
Srećom, ova umjetnost ja zaživjela i na drugim poljima. Nije zaobišla ni film. Pomenimo samo Hodorovskog. Možda je najbolje rezultate dala na polju stripa. Ova era je rodila underground strip, a imena Robert Kramba, Gilbert Šeltona, Martin Šarpa, pa časopisi „Zap Comix“ i „Oz“ su svojim smjelim i često bizarnim kadrovima otvorili jedan novi nivo devetoj umjetnosti.
Zanimljivo je da je jedan od najboljih omota ove ere uradio upravo strip crtač Robert Kramb. Istorija roka bilježi da su legendarna Dženis Džoplin i njena ekipa BBHC htjeli na omotu albuma grupni akt u ogromnom hotelskom krevetu. Kako se izdavaču nimalo nije dopala ova smjela ideja, pribjeglo se drugačijem rješenju. Poznajući Krambov rad iz Zap comixa, bend mu je pružio ruku saradnje. Stripadžija im je prezentovao dva rada. Na jednom je bila predtsva benda na pozornici i on je trebao krasiti prednju stranu ploče, dok je kompletan strip koji na užasno zanimljiiv način u kadrovima predstavlja kako numere sa ploče tako i članove benda bio planiran za poslednju stranu. Bend je na kraju odbacio Krambovu prvu ideju i odlučio se da predloženi back cover postavi kao glavnu prezentaciju njihove nove ploče „Cheap Thrills“.
DL