Od početka novog milenijuma i izdavanja svog samozvanog debi albuma The National su skromno, pomalo stidljivo počeli da zauzimaju teritoriju za sebe na indie rock sceni. I dok je za većinu novih bendova karakteristično da eksplodiraju na svojoj prvoj ploči, a zatim na narednim albumima samo ponavljaju formulu koja im je donijela uspjeh, The National je svakim novim albumom sticao sve veći broj poklonika, kao i sve bolje kritike. Njihovo najnovije izdanje trijumfalno zaokružuje deceniju rada ovog benda, nudeći nam do sada najzrelije kompozicije petorke iz Ohaja. “High Violet” je čas posvećen svim luzerima, izgubljenim u generičnoj svakodnevnici koja se umjesto u “američki san” pretvorila u borbu za opstanak. Tranzicija od bučnih gitara do melodičnih orkestracija, koja je započeta na prošlom albumu, ovdje dolazi do punog potencijala, dok Met Berindžer melanholično mrmlja neke od najubitačnijih stihova u svojoj karijeri. Svi elementi su tu: propali brakovi, zavidni rodjaci, opijanje kao bjekstvo od stvarnosti, dugovi, zaludni snovi, nedostatak smisla u “nine to five” životima bijelih okovratnika… Na prvu loptu, prosječnoj publici ove teme možda neće zazvučati kao pretjerano zanimljive, ali u dobu u kojem moderni bendovi zvuče kao parodija sebe samih, gubeći se u nerazumljivim metaforama (jel to neko spomenuo Interpol?), Met Berindžer ostaje jedan od rijetkih poeta sposobnih da svojim samodestruktivnim stihovima lako pogode direkt u srce. Estetika u muzici i aranžmanima na “High Violet”-u je takodje na najvišem nivou, nudeći pregršt detalja koji čine ovaj album jednim od onih kojima je potrebno posvetiti dosta vremena i pažnje. Svi oni koji su navikli na easy-listening vjerovatno će brzo odbaciti ovaj album, dok će oni strpljiviji imati čime da se zabavljaju u narednim mjesecima. Svaka pjesma s ovog albuma, bez izuzetka, je malo remek djelo koje svakim sljedećim preslušavanjem otkriva nešto novo uhu i umu slušaoca. Posebno treba izdvojiti maštovite bubnjarske dionice kao i horske bekvokale koji ni u jednom momentu ne dozvoljavaju prazninu u kompozicijama, a nije na odmet spomenuti da ove pjesme uživo zvuče gotovo potpuno isto što je rijetkost medju bendovima iz generacije kojima The National pripada. Što se tiče ove godine koja je na izdahu, “High Violet” definitivno spada medju favorite za najbolji album, a The National konačno dobijaju ulogu koju zaslužuju, ulogu jednog od vodećih modernih bendova post-milenijumske rock scene.
Stefan Strugar