„Is human a parasitic organism on the body of Earth?” je pitanje koje postavlja bend. Biološki, moralno, brojčano… bilo kako da posmatrate, činjenice idu u korist te tvrdnje, a to što svi imamo dar svijesti, nas ni najmanje ne odvaja od najprostijih organizama, jer samo nekolicina i koristi taj dar. Nedjelja je, jedan dan prije oficijelnog izlaska albuma. Grozno je posmatrati kako, tzv. znalci, analiziraju ovaj album, samo na osnovu skinutih mp3-ca ili promo materijala koji opet sadrži samo muziku i ništa više. Analiziraju samo muziku, i to vrlo površno. Ekspanzija tehnologije, internet, digitalizacija, globalno tržište – sve diktira užasno brz tempo života i rada, gdje se površno radi i ne obraća pažnja na detalje, na sitnice, a krupnija slika je već posao samo za entuzijaste! Muzika većine bendova može tako, „na brzaka”, da se analizira. Postoji nekoliko šablona i kalupa po kojima se radi i tu nema mnogo komplikacije. Međutim, Septicflesh (jeste, jedna, ne dvije riječi) nijesu tipičan bend. Njihovu muziku nazvati kalup, ili štancovanje, nije toliko uvreda samom bendu, koliko je pokazatelj inteligencije i svijesti onoga koji izgovara ili kroz svoja djela tako tretira ovaj bend. Muzika benda Septicflesh nije klišeizirana. Kreativni proces benda Septicflesh se NE zaustavlja samo na muzici i audio ugođaju, činjenica koju mnogi uporno ne vide ili ne žele da vide, te to uvrštaju u svoje laprdanje te zavaravaju i obmanjuju druge. Nemojte se dati i prevariti. Od samog početka „curenja” informacija o novom albumu, bilo je očigledno da je „The Great Mass” jedan kompleksni audio, vizuelno, dramski koncept u koji su umiješani i duboko uvučeni svi u bendu, producent (Peter Tagtgren – i sam uspješan muzičar i ne samo producent) te izdavačka kuća, i gdje svako ima svoj jasno definisani zadatak – i kao pojedinac i kao član tima – sve samo radi jednog cilja: da se finalno slušaocima prenese kompletna kataklizmična emocija i ideja iza cijelog projekta u vidu umjetničkih fotografija, ikonografije, tekstualne priče te stava i mišljenja iza nje, i muzika koja, kao vrsta amalgama, sve spaja u jednu cjelinu. Muzika je ovdje samo jedan dio cijele slike. Tradicionalno, muzika je uvjek bila u prvom planu, u najvećem broju slučajeva i jedina komponenta, i svi smo, neko manje, neko više, navikli na tu formu. Počnite da se navikavate na promjene, jer muzika je sada samo jedan u nizu slojeva koje bend poput Septicflesh polako otkriva. Uzeti ovaj album i ne sagledati sve što pruža, sve što se bend itekako potrudio da pokaže je puko bacanje vremena. Septicflesh su umjetnici visokog kalibra, i nije samo subjektivno mišljenje osobe koja se lako da zadiviti ljudskom sposobnošću da kreira. Sa tehničke strane gledano, sve na albumu, u najmanju ruku, je impozantno. Praški orkestar sa preko 150 muzičara, dječiji hor, kompletan koncept i sami „artwork” albuma, te složena orkestracija i aranžmani su urađeni od strane samog benda, producent već spomenuti Peter Tagtgren, do detalja razrađen plan izlaska na tržište. Odavno nisam gledao ovoliku profesionalnost, posvećenost i pažnju za najmanje detalje. Čak su i osobe koje su dobile promo diskove (iako su svi od reda pisali potpune promašaje) ispoštovale bend i sam album se na torrentima pojavio tek dan prije oficijelnog izlaska. Septicflesh nijesu prvi da ovako masivno koriste klasične instrumente. Dimu Borgir, Cradle of Filth, pa čak i Metallica (ali i mnogi drugi), svi su oni radili sa filharmonijskim orkestrima i neko je uspio više, neko manje, ali malo ko je komponovao album (to je radio i Shagrath) gdje je simfonijski orkestar dio kompletne audio slike, a ne samo puka pratnja, efektan način da se naglasi atmosfera ili samo da se pokaže megalomanija i „da se može”. Pitanje „Da li je ovo metal album ili je ovo album klasične muzike?” po meni je neumjesno. Nema više razgraničenja. Nemoguće ga je napraviti jer su se dvoje, u prirodnoj evoluciji, stopili u jednu cjelinu. Raspravljati o tome je isto kao i lomiti glavu oko toga što je prvo nastalo – jaje ili kokoška. Glavna tačka na albumu, u muzičkom smislu, jeste smirenija atmosfera nego na prethodna dva ostvarenja. Vremenom je bilo i više nego očigledno da bend bukvalno blista u apokaliptičnim mid tempo dionicama, da uspjevaju da stvore nevjerovatne atmosfere, dok su u brzim dionicama bili kudikamo slabiji (i nisu jedini grčki bend koji ima isti problem). Balans na „The Great Mass” je taman kakav treba da bude sa mid tempo sviranjem. Našli su zlatnu sredinu, tako očiglednu svugdje po cijelom albumu. „The Great Mass” jeste remek djelo moderne muzičke produkcije, jedno od onih rijetkih kompletnih djela iza kojega ne stoji mašinerija, već nekoliko visoko talentovanih i vrlo odlučnih pojedinaca i zaslužuje sve najveće pohvale.
Nikola Franquelli