Njemački power/speed veterani Running Wild objavili su novi, petnaesti po redu album, koji kao što je npr. slučaj sa Motorhead ili Manowar ne donosi apsolutno ništa novo.
Da li je to prednost ili mana zavisi uglavnom od toga koliko volite i poštujete ovaj bend. Alfa i omega sastava i jedini preostali član originalne postave Rolf Kasparek, alias Rock ‘n’ Rolf, se “rasturio od posla” pošto je kao i na prethodnom albumu Shadowmaker bio zadužen za ritam gitaru, vokal, bas i programirani bubanj.
Running Wild je oduvijek bio prepoznat po lako pamtljivim melodijama i refrenima nalik himnama. Ubjedljivo najbolja pjesma na ovom izdanju je “Bloody Island”, inače jedna od najdužih u njihovoj karijeri (traje skoro deset minuta), sa glavnim rifom koji kao da je izašao iz Iron Maiden fabrike i predivnim refrenom, što će vas all together podsjetiti na najslavnije dane i vratiti u gusarsku fazu benda, započetu albumom Under Jolly Roger. Takođe, tekst je vrlo inteligentna osuda pohlepe korporacija i multinacionalnih kompanija, uklopljena sa piratskim motivima, tako da ne čudi što Bloody Island ne može da dosadi bez obzira što traje koliko i veliki odmor.
Pomenuću još “Adventure Highway”, “Run Riot” i “Fireheart”, skladno komponovane i u suštini jednostavne pjesme koje bi Kasparek mirne duše mogao uvrstiti na najreprezentativnije albume benda, snimljene sredinom 80′ -ih i početkom 90’ih godina XX vijeka. Bend koji je formiran 1976. u Hamburgu je, dakle, objavio prilično kvalitetan album koji ću radije slušati od brojnih radova novijih power/speed grupa, ne zato što sam rođen 1976,, već zato što Running Wild odlično znaju šta rade i mnogo bolje “plivaju” u žanru od njih.
Siniša Goranović