Govoreći o smislu muzike i sagledavajući ga kroz modernu ili postmodernističke najave moramo primjetiti da je došlo do promjene – ili samog smisla ili načina njegovog tumačenja, što govori da je na sceni (alternativnoj) trenutno prisutno pomanjkanje istoga. Posmatrajući premodernu (tradicionalizam) kao iscrpljeno iskustvo čija se bit očitavala u proslavljanju ličnosno nekoga prešli smo u period opjevavanja nečega žudeći da se naš novi put završi u muzičkoj slici ničega – nihilije .Razlozi ili bolje reći opravdanja su višestruki: neki su odraz subjektivne slabosti, a drugi idu sa pojavom globalizacije u muzici odnosno neuspjelom sintezom stvaralačkih antipoda. Kreatori muzike kao sublimatori i iznosioci unutrašnjih doživljaja umanjuju svoje dato „ja” tako što ga obuzimaju nepoznatim, ne istražujući ga. Lična ideja se tako razliva misaonim tokovima koji se instrumentima projektuju na slušaoce sa više ili manje nauspjeha. Promjena smisla u rok muzici dalje zahtijeva promjenu instrumentarijuma odnosno usklađenost ideje i ideala kao osnovne interaktivne poluge izvođača i instrumenta. Ovo stoga što svako oruđe nosi sobom sopstvenu priču tj. simboliše određeni smisao. Onog momenta kada ono više ne prepoznaje sebe napušta se, mijenja se drugim ili se neupotrebom karikira. Zbog toga alternativni izvori zvuka preuzimaju dominaciju i aktuelni (recimo elektronski) muzički pravci u mnogo čemu demonstriraju sklad i djeluju ekspandivno na štetu rok muzike. Naravno, evolutivni tok u svemu je nešto što je društvena i prirodna datost, ali ukrštanje neistorodnosti smisla i ponuđene smislenosti predstavlja preevolutivne greške koje postmoderna ne oprašta. Zbog toga nikada do sada više muzike ali i nikada više gore muzike bez obzira na tehničke napretke u stilovima sviranja i reprodukciji zvuka. Teze da je „gitara izvikan instrument” da „više nema šta da se uradi originalno” da „da sve liči na nešto od ranije” samo su logičke posledice degradacije gorepomenutog „ja” a koje opovrgavaju teorije ciklusa, govoreći o stilovima kao nečemu što ne prolazi, odnosno traje duže od čovjekovog odnosa prema prolaznom i trenutnom, ma šta ono predstavljalo. Smisao daje, smisao i uzima, i to je vječita moderna – umjetnost neprekidnog stvaranja.
Doc Dr Saša Zejak