Muzika koja je odigrala važnu ulog u Engleskoj pa i evropskoj kulturi ’70 ih godina, dok je svijet još uvijek proživljavao teške godine oporavka od Drugog svjetskog rata, dok su emigranti naseljavalji bitan dio Londona i dok je engleska radnička klasa bila na rubu egzistencije. Rodila se muzika koja je svojim ogromnim značajem, ali i kontroverzama uticala na mnoge generacije omladine širom svijeta pa čak i kod nas. Te generacije čine ono što mi danas znamo kao Skinhedse. Kada se pank utopio u svoje principe, kad je postao moda, kada je CBS promovisao The Clash i kada su velike pare počele da se vrte oko “legendi panka” Sex Pistolsa (It’s just another cheap product for the consumers head…- Crass, Punk’s dead), generacijama koje su stvorile te legende bilo je jasno da u panku nemaju više šta da traće i da je potrebna nova muzika koja će iskazati bunt i bijes djece sa ulice.Ta djeca su napravila nove bendove koji su kasnije označeni kao začetnici pravca koji će se zvati Oi! po frazi koju je Sticky Turner pjevač Cockney Rejectsa upotrebljavao da najavi pjesme benda. Sa muzičke strane u početku to nije bilo ništa drugo do sirovi pank rok sa uticajima fudbalskih himni, pub pjesama, ali i temama koje su se ticale direktno ulice, nezaposlenosti i nedostatka prava radnika u to vrijeme, jer su i sama djeca osnivači bendova bili iz takvih porodica. Bendovi koji su se prvi predstavili kao zastupnici te working class ideologije bili su Sham 69, Cock Sparrer, Menace, Cockney Rejects, Angelic Upstarts, The 4-Skins, The Bussines, Blitz, The Blood, Combat 84 kao I Last Resort, The Oppresed, The Burial… Na koncerte Sham 69 počeli su da dolaze ljudi koji su kasnije okarakterisani kao skinhedi i koji će činiti glavnu pokretačku snagu i prepozntljivost Oi! Pokreta. Ljudi sa vojničkim (combat) stilom koji su se gnušali pank imidža, pank ideologije i koji su željeli da u očima ljudi budu drugačiji i iskažu stav britanske mladosti. Kontroverze oko Oi! pokreta nastale su baš na koncertima Sham 69, kada su grupe skinheda koje su takođe bili i članovi nacionalističke stranke koja se zalagala za isključivu nadmoć bijelaca nad ostalim stanovništvom (stranka znana kao Nacionalni Front kao i Britanski Pokret) pribjegavale nasilju. Svi ti izgredi su se dešavali uprkos negodovanju članova Sham 69 sa takvim stavovima i ponašanjem. Od tog perioda do današnjih dana skinhedi će ostati podijeljeni na left wing politics i anti – racial, ali tu su i oni koji sebe nazivaju White Power Skinhead Movement. Uz njih se razvio žanr pod nazivom Rock Against Communism koji se razdvojio od Oi! Pokreta, ali koji ima mnogo dodirnih tačaka sa njim. Nešto kasnije će se stvoriti i grupe skinhead koji sebe nazivaju S.H.A.R.P. (Skinheads Against Racial Prejudice) uglavnom okupljeni oko benda Angelic Upstarts čija srž muzike leži u anti – police i anti – government stavu. Glavni problemi i svojevrsno upoznavanje svijeta sa skinhed grupacijom nastali su 4 jula 1981. godine kada su grupe skinheda koje su pratile bendove The Bussines, The Last Resort i 4-skins započeli tuče sa azijskom emigrantskom populacijom i izazvali pravi ulični rat koji je kasnije nazvan Southall Riot. Krajnji ishod pobune bio je 120 povrijeđenih kao i izgorjela taverna u kojoj je trebao da se održi koncert. Druga kontroverza koja je digla prašinu u Britaniji je čuvena Oi! kompilacija koju je priredio Garry Bushell čovjek koji je pokretu zvanično dao ime Oi! a koja se zvala Strenght Thru Oi! – po nacističkom sloganu Strenght thru Joy i na čijoj je naslovnici prikazan Nicky Crane, čovjek koji je optužen za rasističko nasilje zbog čega je odležao zatvorsku kaznu. Garry Bushell je sve to javno negirao govoreći da je naziv kompilacije zapravo kopija naziva albuma grupe The Skids Strenght Through Joy a da je skinhed koji je na naslovnici slučajno fotografisan, te da kompilacija nema nikakave veze sa nacizmom. Poslije svega ovoga digla se velika buka, pa je tako slučaj rasizma postao i pitanje engleskog parlamenta jer je nasilje na prema emigrantima postajalo sve veće. Naravno, skinhedi su bili glavna meta osude. Takođe je i fudbalski huliganizam postajao sve zastupljeni na ulicama i stadionima. Čak su neki bendovi okupljali na svojim koncertima vođe navijačkih grupa (vođa West Hamovog Inter City Firma Cass Penant jedan je od velikih fanova i prijatelja grupa Cockney Rejects i Cock Sparrer. Milwall Roi frontmen Last Resort, Suggs iz grupe Madness prati utakmice Chelsea…), i pravili navijačke pjesme (Trouble on the Terraces, I’m forever blowing bubbles…) pa je Oi! postao jedan od sastavnih djelova fudbalskog navijanja. Oi! se tako kao muzika koja okuplja marginalne grupe ljudi proširio na cijeli svijet pa jedni od prvih koji su ga prihvatili bili su Amerikanci. Neki od bendova sa druge strane Atlantika koji su primili Oi! Uticaj su: US Chaos, Agnostic Front, Iron Cross, S.S. Descontrol, The Dictators…
Kod nas su početkom 1990. i kasnije nastali neki Oi! benodvi koji su ostavili dubok trag u jugoslovenskom rock’n’rollu. Takvi su: Ritam Nereda, Direktori, Šaht, 2 minuta mržnje, Provokacija, Totalni klošari… Oi! se kasnije proširio na razne muzičke grane, pa je tako postepeno dobijao i druge oblike. Nastali su ska punk bendovi, oi! rege, 2-tone pokret. U ovim pravcima najistaknutiji su bili: The Specials, The Madness, Desmond Dekker, Rancid, English Beat, The Selecter, Operation Ivy, Mighty mighty Bosstones, The Toasters, Bad Manners… Danas se Oi! smatra muzikom koja nije izgubila svoje principe, ali se okruženje u kojem je nastala znatno promjenilo. Razumijevanje pravog smisla ovog pokreta otežavaju brojne nabrojane kontraverze, ali jedno je sigurno, i danas Oi! predstavlja glas grupa koje žele bolje uslove za život, jedinstvo i čiji glas dopire iz centra svih promjena – ulice.
ĐorđepunX