Niko (Nico) ili Krista Pafgen, bila je jedna od ikona šezdesetih godina prošlog vijeka, ali i neko ko je slavu iz tih godina uspješno ,,ponio” i u sedamdesete i osamdesete.
Čini se da je rijetko ko za kraće vrijeme napravio takvu pometnju na umjetničkoj sceni SAD, a posebno Njujorka u drugoj polovini šezdesetih godina, kao što je to uradila Niko. Ali, u prvom redu i sama je bila umjetnica koja je ostavila trag u svakoj oblasti koje se latila, neko ko je bukvalno tražio da bude ,,unutra”, stvoren za veliku scenu. A Endi Vorhol je bio najbolja adresa za nekoga kao što je bila Niko, i on je nije stavio na probu, na čekanje, već je, nepogrešivo prepoznavši njen talenat, odmah gurnuo u svoje glavne projekte, a prije svih u bend ,,The Velvet Undreground”. Uz svo poštovanje prema muzičkoj veličini Lu Rida i Džona Kejla, album na kojem je pjevala Niko ipak je najznačajniji detalj iz istorije ovoga velikog benda, i jedan od najznačajnijih trenutaka u istoriji muzike. Široki auditorijum je u tom trenutku imao priliku da se upozna sa jednim od najupečatljivijih vokala svih vremena. I njeni solo albumi, poput ,,Chelsea Girl”, ”The Marble Index” ili ”The End…” svjedoče o kvalitetu, snazi i originalnosti ove njemačke umjetnice, koja se ostvarila ne samo u muzici, već i glumi. Niko je decenijama bila pod velikim svjetlima, inspiracija velikim umjetnicima, fascinirala je Dilana, Felinija, Morisona, Lu Rida, Delona, bila je u grotlu Vorholovog svijeta, ona je upečatljiv dio najburnijih godina civilizacije, ali i žena koja je do kraja ostala jedna velika tajna.
Jole Vučurović
{youtube}FjjDmX9Tkss{/youtube}