Motorhead – Motorizer

Teško je i zamisliti neki drugi bend dovoljno napaljen i lud da u najminimalnoj mogucoj postavi (citaj: trojka) dosegne do 24. studijskog albuma u karijeri. Izuzev brojnije brace iz Judas Priest, takodje je tesko navesti primjer konzistentnosti u tim radovima sve ove godine, a da ih je masu proslo najbolje ilustruje fakat da je autor teksta rodjen na dan objavljivanja premijernog MOTORHEAD albuma, a sad ga “vise ne vidi od stomaka”… Album najjednostavnijeg moguceg naziva (kao i obicno) je zaista odlican i ne bu mi bilo mane da su ga objavili u mnogo ranijoj fazi muziciranja. Po definiciji, svaki album pocinje ubitacnom pjesmom sto je i 24.put ispostovano- “Runaround man” bi mogla postati jedna od himni, na koju se nadovezuje ostra i precizna, akademskog naziva ” Teach You How To Sing The Blues”- utisak je da bi se prije mogla povuci paralela izmedju bluesa i porno Pink folka, omiljenog zanra ovdasnje populacije. Posto mi ne pada na pamet da otkrivam sve adute, pomenucu jos “Buried Alive”, gdje su u prvom planu bubnjar Mikkey Dee i gitarista Phil Campbell koji “cepaju” kao manijaci i simpaticnu “carry me home wasted” pjesmicu “Heroes”, laganijeg tempa u kojoj se vidi da MOTORHEAD jos uvijek ima zicu za melodicnije teme. Uz uobicajenu konstataciju u ranijim recenzijama kolega da se “Motorizer” ni po cemu ne razlikuje od prethodnih albuma, naglasavam da je perfektno produciran, sa organskim pristupom i “podignutim” basom kao zastitnim znakom. Campbell i Dee naravno nemaju harizmu frontmena, ali je trojka ovog puta proizvela neke od najboljih pjesama u zadnjih, usudio bih se reci, dvadesetak godina. Ne bi se reklo da ce posustati i uz ocekivanje da ce objaviti jos nekoliko kvalitetnih izdanja prije bioloskog kraja (benda, ne zivota) preslusajte glasno ovaj materijal, jer se radi o jednom od 10 najboljih albuma koje je kultni i nikad osporavani bend napravio.