Lamchop je jedan od nekoliko bendova novog američkog rocka (fraza kojom se obično definiše indie i americana zvuk još od 90-ih) koji bitno kreiraju i oblikuju zvuk i trend ove muzike. Ovaj nešvilski multi-sastav (na nekim pločama svira i do sedamnaest punopravnih Lambchop članova) predvodi Kurt Wagner, osoba koju su neki novinari, u pokušaju definisanja njegove harizme i kreativnosti, već nazvali Lou Reedom americane. Za takvo nešto svakako ima i razloga. Pored vokalne sličnosti između Reeda i Wagnera, tu je i značajan uticaj i beskompromisnost zvuka koji obojica imaju. Pretjerano bi bilo iz ovoga zaključiti da je Lambchop u tom smislu isto što i Velvet Underground, ali je muzika koju pravi Wagnerov Lambchop jednako subverzivna i posebna kao što je to bila i muzika Reedovih Velveta 60-ih godina. Lambchop je prvi američki bend novog rocka – pa još iz Nešvila – koji je napravio tako jedinstvenu fuziju countryja, jazza, rocka, gospela i svega što vam padne na pamet. Rezultat tog «eksperimenta» nije pretenciozni, patetični kolaž svega i svačega, nego autentični zvuk koji je bend našao za sebe. Duvačka sekcija, koju predvodi još jedan harizmatični član ovog benda, saksofonistkinja i pjevačica Deanna Varagona, smatra se jednom od najboljih u Americi. Njihov doprinos veliki je i na nekim albumima drugih autora, kao što je, recimo, album Vic Chesnutta, Salesman & Bernadette. Neki zapaženi bendovi, kao što su East River Pipe ili Handsome Family, već uspješno razvijaju koncept kojim je krenula grupa Lambchop. Bend je, inače, još 1986. godine, osnovala «grupa propalih srednjoškolaca», i u početku su djelovali kao trio: Kurt Wagner, Jim Watkins i Marc Trovillion. U tom sastavu, izdali su na desetine demo snimaka, istovremeno nastupajući po lokalnim nešvilskim barovima. Bend od početka «puca» na provokativnost, sa naslovima albuma poput I’m Fucking Your Daughter i slično. Specifičnost Wagnerovih tekstova daje posebnu dimenziju zvuku i imidžu grupe. Produkcijski i kvalitativno, ovaj bend postaje zapažen potpisivanjem za etiketu Merge Records, za koju su snimali sve do 2006. Za tu kuću debitovali su donekle uspješnom pločom I Hope You’re Sitting Down (1994). Već sljedeći album, How I Quit Smoking (1996) skreće pažnju kritike, koja požuruje da proglasi Lamchop, već tada, najinovativnijim novim američkim alt-country bendom. Ispostavilo se da su bili u pravu, iako bend prva priznanja dobija iz Evrope, što je, izgleda, postalo nepisano pravilo za nove američke bendove na putu do uspjeha (slučaj the Walkabouts). Album How I Quit Smoking, blago eksperimentalan, bio je priprema publike za koncept koji će grupa nadalje razvijati. Sljedeće godine pojavila se ploča pod nazivom Thriller, prvi pravi «lambchopovski» album, koji je uspio da podijeli fanove po pitanju ukusa: album je, naime, još veći korak ka eksplotisanju svih mogućih žanrova koje ova grupa istražuje. Može se reći da je single Your Fucking Sunny Day (takođe izdat pod nazivom Your Sucking Funny Day) pjesma koja u potpunosti predstavlja Lamchop kao jedan od najuvrnutijih i žanrovski najneuhvatljivijih bendova.What Another Man Spills (1998) je najkomercijalniji, po nekima i najbolji album grupe Lambchop. Produkcija je dovedena do savršenstva, a obrade Curtis Mayfilda (Give Me Your Love) i Frederick Knighta (I’ve Been Lonely For So Long), inače prosječni pop hitovi, u Lamchop izvođenju dobijaju dimenziju više. Nakon ovoga, uslijedila je dvogodišnja pauza koju je bend iskoristio za nastupe po Evropi. Album Nixon (2000), najkompleksniji Lambchop album do sad, ispraćen je uspješnim nastupom u Royal Albert Hallu, što je definitivno učvrstilo Lambchop kao jedan od onih američkih bendova posebno omiljenih u Evropi, što je u posljednje vrijeme vrlo čest slučaj. Lambchop je 2992. godine izdao album Is A Woman, koji je potvrdio njihovu reputaciju. Vulgarna intelektualnost, urbani country, jednostavna višedimenzionalnost, samo su neki od protivrječnosti koje se kriju kad slušate muziku benda Lambchop. Albumima Damaged (2006) i ovogodišnjim OH (Ohio), Wagner & co. nastavljaju svoju jedinstvenu muzičku avanturu. Nije jasno kako će se dalje razvijati ovaj čudni muzički eksperiment koji razvija Lambchop. Sigurno je jedino da je novi američki rock, pojavom ovog benda, dobio Velvet Underground americane. Dvije autorske figure Velveta (Nico i Lou Reed) i Lamchopa (Kurt Wagner i Deanne Varagona) po mnogo čemu idu u prilog ovakvom poređenju. I Wagner i Varagona imaju solo projekte, ali još se ne nazire skretanje sa kursa, ili eventualno odustajanje od muzičkog idioma koji ovaj tandem razvija u matičnom bendu. Bilo bi dobro kad bismo od Lambchopa dobili nešto poput Giant Sand: mnogo različitih projekata koji pak neće ugasiti osnovu benda. To je jedan od mogućih puteva kojum će, možda, krenuti ovi nešvilski virtuozi…
Brano Koćalo