Suština popularne muzike je uvijek bila njena promjenljivost – čim se pojavi neki novi pokret i učini se da se ustalio, želja publike za nečim novim (mada ne uvijek i boljim), tjera čak i najmoćnije zvijezde na defanzivu. To je bio slučaj i u 1958. godini, mada je glavna promjena došla kao iznenadni „nestanak” sa scene Elvis Presleya, koji je u martu te godine regrutovan u američku vojsku. Kratka kosa i nemoderna uniforma teško da daju mogućnost pobunjeniku da održi svoj kredibilitet. Za svaki slučaj je napravljena muzička zaliha da bi se dvogodišnja odsutnost pjevača pokrila pločama. Iz te „rezerve” čak je šest dospjelo na američku top listu u toku godine, a napravljen je i poslednji razumni Elvisov film „Kid Creole”.
I pored toga, mlađi pretendenti koji su željeli da zauzmu Elvisovo mjesto, nijesu uspjeli zadugo da iskoriste njegovo odsustvo. Takvi su, recimo bili Frankie Avalon i Fabian Forte. Jedan od pridošlica uspio je ipak da se održi. Bio je to Ricky Nelson. On je takođe bio dijete koje je proisteklo iz muzičkog braka, tako da je njegovo često pojavljivanje na televiziji okončano serijom hitova. Mada Nelson nije mogao da pridobije Presleyevu mušku publiku, njegov „filmski” izgled i izvrsni prateći orkestar, koji je vodio gitarista James Baron, rezultirali su velikim brojem hitova i trajanjem preko pet godina. Poslije „invazije Britanije” 1964. godine, njegova munja se izgubila u polju kantri muzike, gdje je stekao samo poštovanje.
Poslednja i najuspješnija bijela Doo woop grupa bila je Dion & the Belmonts iz njujorške četvrti Bronks. Poslije nekoliko hitova krajem pedesetih, od kojih je najbolji bio „The Teenager In Love” Dion je napustio ostale članove grupe i postao solo umjetnik. Kasnije je došlo do nekoliko ujedinjenja radi snimanja koja su donekle imala uspjeha.
Rok je takođe proizveo i svoju pravu instrumentalnu zvijezdu Duane Eddya. Njegov „težak” rad na bas žicama, predstavljen na hitovima „Rebel Rouser”, „40 Miles of Bad Road” i „Cannonball” imao je veliki uticaj na nebrojene gitariste. Isto je, mada u manjoj mjeri važilo i za Link Wraya koji je bio poluindijanskog porijekla, a u čijem je prvom hit „Rumble” izgleda zabilježeno prvo primitivno korišćenje tremola. On ga je proizveo tako što je bušio rupe u zvučniku koji je na taj način vibrirao.
Na kraju je počelo da dolazi i do značajnih događaja u Britaniji pošto su Marty Wilde, otac Kim Wilde i nešto kasnije Clif Richard, najzad uspjeli da učine nešto smišljeno za evropski rok en rol. Marty Wilde se ubrzo uhvatio uspješne šeme izbacivanja novih verzija hitova sa američke top liste da bi kasnije počeo da piše sopstvene numere od koji je „Bad boy” bila jedini američki hit. Jack Good, producent emisije „Six Five Special” koja je Wildea izbacila na površinu, otkrio je i Cliff Richarda. Pošto je čuo njegov debi singl, novu verziju američke pjesme „School Boy Church”, Good je okrenuo plastiku i otkrio nešto što je prihvaćeno kao prva britanska ploča koja je održavala pravu suštinu roka. To je bila pjesma „Move It”. Pošto je na Goodov savjet, Richard modelovao svoj izgled prema Elvisu, za nekoliko nedjelja pjesma je postala hit i pored protesta roditelja zbog Richardove „isuviše očigledne seksualnosti”. Poslije nekoliko hitova Richard je razvio nešto mirniji stil koji mu je donio nekoliko novih hitova poput „Living Doll” i „Travellin Light”, potiskujući njegove življe numere na B strane i LP ploče. Ipak, nastavio je da izgrađuje svoju karijeru, postavši najuspješniji britanski pjevač svih vremena.
Jedan od najautentičnijih rokera nađen je među novim američkim talentima. Bio je to Eddie Cochran. Autor serije tinejdžerskih protestnih pjesama kao „20 Flight Rock” i „Summertime Blues” takođe je bio predstavljen i u rok filmu „The Girl Cant Help It”. Cochran je poginuo u 21. godini u automobilskoj nesreći, ali je zapamćen i po tome što su nekoliko kasnijih zvijezda poput Rod Stewarta i Sex pistolsa postigli uspjeh sa njegovim kompozicijama.
Najveća američka zvijezda godine bila je Connie Francis, mada su njeni raniji hitovi, koji su se graničili sa rokenrolom, kasnije bili zamijenjeni dugačkom serijom romantičnih balada. Njena serija počela je sa bržom verzijom pjesme „Whos Sorry Now”, a nastavljena kompozicijama „Stupid Girl” i „Lipstick On Your Collar”. Njen prelaz na ozbiljnije muzičke forme donio joj je i seriju neprilika, koja je kulminirala time što je postala žrtva silovanja.
Lagano razmekšavanje američkog roka tokom 1958. je bilo donekle nadoknađeno razvojem onog britanskog. Međutim, dijete koje je rođeno prije svega četiri godine počelo je da gubi živost. Pet nedjelja poslije početka 1959. smrt se nadvila nad prvim talasom roka, a stvari se nijesu popravile za nekoliko sledećih godina.
ROCK82