Odmah nakon pobjede na Ilidžanskom festivalu, na krilima iznenadne slave, mladi narodnjački vokal Rule napušta bend u potrazi za solo karijerom i slavom koju mu obećavaju estradni lisci, željni brze zarade na enormnom uspjehu benda. Rule završava u taboru Marine Tucaković, koja sa Futom Radulovićem oponaša stil benda i Ruletu pravi albume, koji mladog pjevača totalno udaljavaju od izvornog Nervoznog Poštara. Bilo kako bilo, ni prvi ni posljednji put, dogodilo se da se članovi veoma uspješnog benda razilaze, nepromišljenim koracima potkopavajući vlastitu karijeru. Muzički leksikoni prepuni su sličnih primjera.
Treći album Ništa više nije kao prije izlazi u izdanju Jugotona 1987. godine. Još jedan u nizu duhovitih poteza vesele skupine je i omot ovog izdanja sa šarenom kravom, replikom istog motiva sa omota Pink Floyda, po ideji njihovog tadašnjeg impresarija Malkolma Muharema. I ovdje su zastupljene pjesme u kojima genij Fadila Šabovića i izvanredno izvođaćko umijeće Poštara naprosto eksplodiraju. Nervozni Poštar je svugdje svoj na svome: i kada se koristi teškometalnim riffovima i solažama, i kada u zvuk inkorporira toplu harmoniku i zvukove kalesijskih svirača ili tamburaše, i kada citira sve što mu dođe pod ruku. Ploča donosi pjesmu o ljubavi između Bosanca i Dalmatinke “Ej, Maro, Marice” kao i temu “Ljuljaj, ne ljuljaj” sa braćom Muhić na šargiji i violini. Žestoka Nidžina gitara prašti i bezobrazno raspojasanu „Poštar u finalu, jaro u kanalu” te duhovite obrade Džonija Štulića i Gorana Bregovića “ZZ-Top” i “Ne spavaj, mala moja”.
Originalna postava benda dovodi zamjenu za Ruleta (koji napušta grupu nakon prve ploče), Nusreta Doličanina (poznatijeg kao Nuki, Nućo), takođe mladog i veoma nadarenog pjevača, vokala veoma sličnog Ruletu, što pomaže bendu da nastavi dalje zacrtanim putem. Uvijek nasmijani, novi vokal Nuki, snima sa Poštarom naredna četiri doratna albuma sa kompozicijama: “Nova godina kuca na vratima”, “Cirkus Kolorado”, “Vojnička pjesma”, “Jugo, Jugo kućo moja jedina (Aerodrom Kenedi)”, “Ženim se”, “Moj Ford stari, nikad se ne kvari” nastala 1988. dok je pjevač Nuki vozio sivog Ford Capri-ja 2.300 GT V6 125ks iz 1969. godine, zatim “Voz za sreću”, “Ja živim sam”, “Poštar u Berlinu”, “Zvali su ga lepi Zajko” itd., dok Rule snima “Niški zatvor”, “Mala moja, ja sam poštar”, “Šta će meni milion dinara”, “Zlatokosa” i druge. To je doba kada se bend povlači po naslovnim stranama jugoslovenske štampe, koja je izvještavala o nervozi nervoznih poštara iz sudskih sala. I za vrijeme trajanja ove borbe oko autorskih prava, a i kasnije dvije karijere teku paralelno, odvojene jedna od druge, do pred sam rat, a onda nastupa duga pauza.
Ono što je bilo najinteresantnije, a što i dan danas izaziva nedoumice jeste pitanje: kakvu muziku sastav zapravo svira? Folk, rok, oboje? Poštar nikada nije suštinski definisan, uzdizan je do zvijezda i nipodaštavan: jedni se kunu u njega, drugi ga uopšte ne razumiju, a upitavši Fadila Šabovića šta misli o tome, on kaže da ga čitava ta priča silno zabavlja i da jedino pravilo po kojem radi jeste: NEMA PRAVILA! Dodaje da je kontroverza puno zabavnija i da rastjeruje dosadu, “umjetnost” je po njemu zato i lijepa i izazovna što autora ne sputava i ne daje mu obrasce koji se daju matematičarima. U umjetnosti je, kaže autor: dva plus dva, koliko god hoćete. Na opasku da je hrabrost upustiti se u takvu avanturu – spajanja dva praktično nespojiva žanra, Fadil kaže da u umjetnosti, ako umjetnost uzmemo kao relativan pojam, ne postoji hrabrost nego samo kreativnost – ne voli previše objašnjavati svoje pjesme, po sistemu “ko razumije-shvatiće, ko ne razumije i ne treba mu objašnjavati”, kaže da ne može zamisliti slikara koji hoda od posmatrača do posmatrača, objašnjavajući kako je žuta boja na njegovim platnima ustvari crvena, ali da to treba razumjeti….napominje da voli to što radi i da je Poštar uzbudljivi balkanski folk ‘n’ roll band, autentičan u svom izrazu. Bend po njemu prenosi uzbudljivu folk energiju, uklopljenu između “džipsona” i harmonike na “mahnitim” balkanskim ritmovima, donoseći je u novom, dosad neviđenom obliku, pa ne čudi što se popularnost Poštara odavno izlila izvan granica ex-Jugoslavije i proširila i na ostale regije i medije. Npr. kompozicija “Mi smo drvosječe” može se čuti u filmu Emira Kusturice “Život je čudo” sa kojim je učestvovao u takmičarskom dijelu Kanskog festivala. U početku mu je, navodi dalje autor, bilo teško ubijediti ljude da je to dobra i zanimljiva muzika, pa je većina disko kuća odbila da štampa njihov prvi materijal. Hrabrost, mudrost i viziju pokazao je jedino tadašnji zagrebački “Jugoton”, pokazavši po ko zna koji put, najprofesionalniji nivo u bivšoj državi. Potpisavši ekskluzivni ugovor sa Jugotonom, Poštar snima sve svoje albume za zagrebačku kuću, do pred sam početak rata, 1990. godine.
Vođa benda, Fadil Šabović ističe da je zbog razočarenja i deprimiranosti koju je izazvao ratni sukob i događanja oko njega, u periodu od 1990. do 2000. bio totalno nezainteresovan za muzički rad. Članovi benda su pokušali da nastave sami, tako Rule snima u Njemačkoj solo projekat, takođe i Nuki, a nedugo zatim i basista Dragan Ðuđelija i gitarista Nikola Mitrović sa “Poštarom i poštarkom” u Srbiji. Sve je unijelo veliku zabunu među fanove benda, dovelo u pitanje pređašnji kvalitet i publiku “hladilo” od pravog Poštara. Čak je i autor benda Šabović pokušao krajem 2002. godine snimiti potpuno nov materijal Život, to je divna fešta, sa rock vokalom Narcisom Lalićem, opet u želji da eksperimentiše sa zvukom benda. Ipak, to nije bilo to. Fanovi širom svijeta jasno su rekli: hoćemo starog Poštara !!!
Interesantno je da interes za “starog poštara” čitavo vrijeme nije jenjavao. Stare pjesme žive, nove generacije upoznaju bend zahvaljujući piratskim izdanjima koja se uvijek traže na tržištu. Interes za Poštara ne jenjava i pitanje ponovnog okupljanja lebdi u vazduhu. Tako su mislili i u mladoj bosansko-hercegovačkoj diskografskoj produkciji – InTakt. Poslije dugih pregovora, Šabović i Rule pod okriljem InTakt-a i braće Jukić – vlasnika produkcije, postižu dogovor i pokreću staru postavu te snimaju album Gas, gas ponovo na Ilidži -starom ishodištu sa kojeg su krenuli davne 1985.. Album se na trzištu pojavio krajem 2004., a već naredne godine se, takođe u izdanju InTakt Recordsa povodom 20 godina benda pojavljuje njihov prvi oficijelni Best of.
Poštar je inače redovni učesnik brojnih aktuelnih svirki u okruženju (vrijedi pomenuti redovno učešće na beogradskom Beerfest-u kao i povratnički koncert u sali SKC-a, 31. avgusta 2007.)
Pored Šabovića, koji je ritam gitarista i kompletan autor materijala, prvu postavu benda činili su: vokalni solista Rustem Nezirović – Rule, basista Dragan Ðuđelija, solo gitarista Nikola Mitrović i bubnjar Šukrija Arslanagić. Kroz bend su još prošli pjevači: Nusret Doličanin i Narcis Lalić, bubnjar Miroslav Jurić, basista Aleksandar Aćimović, gitaristi Dino Granulo i Vernes Ljuštaku te menadžeri Dragiša Ivelja, Amir Gadžo, Orle Šabović, Malkom Muharem i Davorin Semenik.
Današnju postavu benda čine: vokal Rustem Nezirović – Rule, solo gitarista Faruk Kadić, bas gitarista Mustafa Sokolović, ritam gitarista Fadil Šabović, klavijaturista i harmonikaš Adis Kahvić i bubnjar Šukrija Arslanagić. Ipak, treba napomenuti da poslije svih događanja, današnji “novi” Nervozni Poštar najviše čini okosnica: Rule i Fadil – pjevač i kompozitor koji su najviše obilježili bend i koji praktično čine njegovu “dušu”. Na žalost benda i fanova širom svijeta, treća poluga sastava – legendarni solo gitarista Nikola Nidža Mitrović umro je u Beogradu, nakon duže bolesti, 2003. godine.
Diskografija:
Vazda-gazda (Jugoton, 1985)
Zapamti, ja sam gazda (Jugoton, 1986)
Ništa više nije kao prije (Jugoton, 1987)
Nervozni Poštar (Jugoton, 1988)
To je samo folk’n’roll (Jugoton, 1989)
Život, to je divna fešta (Naraton, 2002)
Gas, gas (InTakt Records, 2004)
The best of Nervozni Poštar (InTakt Records, 2005)