Budimo realni. Na današnjoj metal sceni zarađuju jedino ultra-sega-mega bendovi poput Dimmu B, Behemoth ili Moonspell. Daleko bilo da imam nešto protiv njih ili njihove muzike. Želim reći da muzičari koji su se opredjelili za kompleksniji i stilski mnogo napadan pravac, imaju bolju prođu na tržištu, dok bendovi koji zapostavljaju tu stranu šou biznisa ili odabiraju humor i komediju nad imidžem, itekako teško uspjevaju da se snađu, a to izlazi na površinu tokom ovih posljednjih godina recesije i svjetske ekonomske krize. Zato skidam kapu bilo kome da i pokuša da nešto snimi i izda u ovim vremenima. Gama Bomb sa tri albuma nisu novo ime i zaslužili su pristojnu poziciju na svjetskoj thrash metal sceni. Sad, ima thrash i thrash, a Gama Bomb su jedan od ove nove generacije bendova, brzi, grezi, mnogo orjentisani na hard core i crossover i poređenja sa, npr. DRI, nisu neumjesna, ali niti im čine pravdu jer jesu dobri, jer jesu bučni i iako ne pretjerano originalni, opet imaju nešto svoje što ih izdvaja od ostalih, za jednu dobru dužinu. Kao što rekoh, ne pretjerano originalni ili inovativni, ali te dvije stvari svakako nisu apsolutno neophodne za jedan dobar album i za dobar provod slušajući ga (a o živom nastupu da i ne pišem). „Tales From The grave In The Space” je jedan takav album, sirovi thrash, odlično odsviran, buntovan, blesav, komičan, nekonvencionalan i vjerovatno više po ukusu mlađih slušalaca, ali nikako da bude zaobiđen od i zrelije publike.
Nikola Franquelli