„FJODOR su jedan od rijetkih hrvatskih bendova koji se NE trudi da zvuče kao neko drugi.”
I.M.
U tivatskom Hostelu Anton, organizovana je svirka Zagrebačkog benda FJODOR – i kakva je to bila svirka! Aljoša Reljić na bubnjevima, Ivan Beuc za gitarom, Mirko Golubić za basem i Dušan Žica iza klavijatura, su priredili svirku koja se ne gleda svaki dan. Priredili su jednu od onih underground bombi koje su na komercijalnoj sceni nemoguće i nezamislive. Priredili su jednu od onih svirki koje se pamte dugo, prvo zbog same umješnosti benda, drugo zbog uvijek odlične atmosfere Hostela Anton, i treće, jer je ovo dio festivala koji je nosioc bitnih društvenih promjena. Htjeli smo atmosferu i osjećaj koji su imale pariska, londonska, njujorška scena? Ukus, jedan dio one glamurozne, nekonvencionalne i ekstremno plodne underground scene? Molim, izvolite, tu je, sada tu ispred Vas. Mada, imamo mi to sve još poodavno, još od godina novog talasa, ali ovo je dugo očekivani preporod, buđenje nakon baš dugog i vrlo turobnog sna, i uzbudljivo je kao tinejdžerski dani.
Neka me bend izvine zbog poređenja, ali da bi čitaoci lakše shvatili što su propustili ove noći, zamislite da su se Pink Floyd iz sedamdesetih i mlađi bend Mastodon, sreli i spojili – i sve to na steroide. Tokom cijele svirke mi iz glave nije izlazila Pompeja (legendarni koncert Pink Floyd u Italiji 1972 godine) jer ovaj nastup odiše tom nevjerovatnom i ogromnom atmosferom i na momentima mi se činilo kao da su se nevjerovatno plodne sedamdesete probudile tokom ove noći. Gledam Aljošu Reljića kako kažnjava bubnjeve, i vidim Nick Masona. Gledam Dušana Žicu iza bijelih dirki, i vidim Richard Wright. Četrdeset godina se čekalo da jedan bend dostojno nastavi psihodelični početak iz sedamdesetih, i napokon, tu su FJODOR! U osnovi, bend uzima poznate balkanske melodijske teme, i od njih naprave opšti haos. Haos je blago rečeno. Seciraju ih i rastave na najsitnije djelove i onda ih ponovo sklapaju njihovim jedinstvenim osjećajem, toliko da su na kraju neprepoznatljive, ali proces transformacije kroz koji ih provlače, je apsolutno nevjerovatan. Ponavljam – nevjerovatan!
Eksperimentisanje naravno. Glavni adut ovih ljudi je instrumentalno eksperimentisanje, (ne)kontrolisano eksperimentisanje, nojz, vrištanje pojačala, zmijolike melodije, ritmovi koji se u nedogled ponavljaju, atmosfera koja kulminira instrumentalnim napadom na sva čula i bend koji se pretvara u jedno biće mitskih proporcija. Kreću sa „Black Hole” te „Astral Erection” i narednih sat vremena, do posljednje „Pet”, publiku bombarduju konstantnom uber svirkom.
Bend iza sebe ima dva albuma, treći u pripremi, dvije balkanske turneje, turneje po Skandinaviji, i sada ovu novu turneju koja ih ponovo vodi po širokom Balkanu i ta kilometraža se itekako jako osjeti u zvuku, u osećaju u silini koju bend posjeduje i tako upečatljivo izbacuje na sceni. Upravo tako, oni tu snagu izbacuju u talasima koji šamaraju slušaoce. Nije to ništa komplikovano, teško ili nezamislivo. Jednostavno, sreli su se ljudi sličnog ili istog senzibiliteta i ukusa, uzeli instrumente i imaju ogromnu sreću da zajedno stvaraju nešto što se graniči sa natprirodnim.
11 septembra u Podgorici ponovo sviraju sa domaćim Marble, Meta Sound i Autorskim Bendom škole „Vasa Pavić” i najtoplije vam preporučujem da ih ovdje uhvatite. Na Cetinju je posjećenost bila poražavajuća, u Tivtu je omanji klub i ne može mnogo publike da stane, ali u Podgorici ih ne propuštajte nikako jer će doći dan kada će te se kajati što ih niste gledali.
Nikola Franquelli