Činjenice: bend je oformljen 2007; prvi demo snimak izlazi 2008; istoimeni demo je jedan od najboljih ikada objavljenih na srpskoj metal sceni; ređa se duga serija koncerata po Srbiji i bližem regionu; 2009 godine izlazi „Dead Inside”, prvi album, i to za inostranog izdavača. Navedite mi koliko je početničkih bendova u Srbiji uspjelo ovoliko da uradi za svega dvije godine, tokom svjetske recesije i u opšte poznatim srpskim ekonomskim uslovima. Ne kažem da nema. Mene zanima da li Vi znate koliko? Dragi čitaoci, vrlo malo, možete ih izbrojati na prstima jedne ruke, i to su većinom imena koja su već na ovaj ili onaj način afirmisana. „Dead Inside” sam dobio poštom prije nekoliko dana. Da, ja sam jedan od onih dinosaurusa koji još uvjek kupuju originale i trošim više para na poštarinu nego na samu muziku. Budala brate! Otvaram paket, vadim disk i prvo što se primjeti, ustvari, prvo što bolno ali i prijatno ubode čula jeste – miris. Jedan domaći bend kome disk i omot mirišu kao kod jednog od onih velikih izdavača. Imao sam svršit’. Meni je to ostvarenje jednog malog sna. Fetiš? Djetinjasta maštarija? „Dead Inside” je logičan nastavak njihovog prvog demo snimka. Old school death, i kada kažem old school, onda baš mislim na panćofe kojih se više manje sjećaju jedino dinosaurusi koji poštom kupuju diskove, „Malevolent Creation”, „Bolt Thrower”, „Authopsy” i sličan kalibar. Nije plagijat ili prerada, reciklaža starih i provjerenih rifova i atmosfera, nego je uistinu jedan album koji emulira staru školu death metala sa jednim blagim i ne pretjeranim uplivom nećega modernijega. Zvuk je težak, instrumenti idealno balansirani, napokon da čujem metal bubnjeve, svirka kompaktna kao armirana betonska ploča, brzina regulisana vrlo vješto i detalj koji mi se mnogo svidio je vokalno preplitanje Alise i Satane, basiste benda. Tu je producent, namjerno ili nenamjerno, uradio odličan posao jer je tehnički odlično uklopio dva srodna vokala (barem mom), mnogo, mnogo dobro dopunio audio prostor i izbjegao bilo kakav međusobni konflikt. Jedan mali zahvat, ne baš vidljiv na prvi pogled, ali jako bitan za kompletnu atmosferu. Alisin bijesan vokal su poredili sa svim i svakim, pa i ja sam u entuzijazmu iskopao „Corpsegrindera”, ali žena, budimo pošteni, ima stvarno glaščinu od koje će mnogi, ako ne javno, onda u privatnosti svojih umova, itekako zastrepiti. Takođe, moram da pohvalim i izdvojim i odlične tekstove, jasne, bez uvrtanja i bespotrebnih gubljenja u nepotrebna objašnjenja. Pravo u centar, kako i treba. Još tu dodajte i spot za pjesmu „Dead Inside” i jasno vam je da imamo ispred sebe bend koji „misli biznis”. Meni pomalo nedostaju klasične dugačke gitarske solo dionice, ali, opet, to je lični ukus i nikako kritika albumu, i to bi bilo jedino što bih mogao da izdvojim da bih volio da bude drugačije urađeno, a opet, nije nešto loše. Što čovjek ima da se dvoumi. Ovo je jedan album vrijedan pažnje mnogo više nego svi oni štanc instant coffie metal bendovi koji kruže, evo, i na srpskoj sceni, i ako ste ponovo željni onog Morrisound perioda i zvuka, ali bez usiljene ljigave nostalgije, ovo je album koji treba da isprobate. I još nešto, rijetko, izuzetno rijetko, srećem bendove koje početni uspjeh ne prevari i pretvori u parodiju. Awaiting Fear su bend čiji progres treba pomno pratiti.
Nikola Franquelli