Druga polovina sedamdesetih godina u Britaniji ostaće upamćena, između ostalog, i po pojavi „pank” (punk) subkulture. Kao godinu u kojoj je nastala ova subkultura izvori najčešće navode 1976. ili 1977. godinu, a London se smatra njenom kolijevkom.
Naziv subkulture (punk – propalica, odrpanac) govori mnogo toga o njenim pripadnicima: „pankeri” su se trudili da se distanciraju od društva tako što su namjerno nosili prljavu i poderanu odjeću, pravili ekscese na javnim mjestima, ispoljavali agresiju ili čak autodestrukciju, što je dovelo do toga da ih mnogi sociolozi svrstavaju u red kontrakultura.
Mnogi laici griješe misleći da su „pankeri” grupa mladih koju karakteriše isključivo i samo zajednička predanost i ljubav prema jednom muzičkom pravcu, kao što je to slučaj sa „metal” subkulturom; „pank” subkultura jeste nastala iz „pank” muzike, ali njeno obilježje nije samo ovaj muzički pravac, već i jedinstveni stil oblačenja, specifični grafiti, pogledi na svijet i društvo, politički stavovi, odnosi sa drugim subkulturama…
„Pank” muziku karakterišu kratke, brze i jednostavne pjesme, energično odsvirane uprkos tome što izvođači najčešće nijesu bili mnogo dobri muzičari, a tekstovi su eksplicitni i direktni, govore o životima mladih, socijalnim i političkim prilikama, negativnim aspektima i pojavama u društvu i zemlji, i sličnim temama. Na „pank” žurkama i koncertima širom svijeta gotovo uvijek se može vidjeti pogo – haotični ples koji su izmislili „pankeri”, a koji se sastoji od frenetičnog skakanja i međusobnog guranja, ponekad čak i udaranja. Među najpoznatije predstavnike „pank” muzike spadaju The Clash, Buzzcocks, The Ramones, The Partisans, The Exploited, Peter and the Test Tube Babies, a kao najpoznatiji i najpopularniji britanski „pank” bend ističu se The Sex Pistols: njihove pjesme God Save The Queen i Anarchy In The U.K., u kojima oštro kritikuju britansku kraljevsku porodicu i stanje u samoj Britaniji, postale su himne među „pank” populacijom širom svijeta.
Buntovno ponašanje i brojni ekscesi koji su The Sex Pistols redovno priređivali britanskoj javnosti (omot albuma na kojem je kraljica prikazana sa povezom preko očiju kao kriminalac, psovke u toku gostovanja na televiziji, neredi i tuče na koncertima, zloupotreba narkotika, smrt basiste Sida Višiza (Sid Vicious) u dvadeset prvoj godini života…) zaintrigirali su mlade i učinili da u kratkom vremenskom periodu „pank” subkultura postane sveprisutna i dominantna u svim gradovima Britanije. Vremenom se „pank” kao muzički pravac razvijao i širio, pa je došlo do pojave podpravaca ove muzike kao što su već pomenuti Oi!, zatim melodic punk, anarcho punk, crust,celtic punk, hardcore punk …
„Pankeri” svoj bunt ne izražavaju samo muzikom, već i sopstvenim izgledom i stilom, pa tako nose poderane pantalone, majice i džempere, duboke čizme (element koji su preuzeli od „skinheda”), grube kožne jakne na koje kače bedževe ili duple igle; kosa je obično kratka, nakostriješena i neuredno raspoređena, često ofarbana najrazličitijim bojama (nešto kasnije „pankeri” su počeli da nose takozvanu „čiroki” frizuru (sa strane glave kosa je potpuno obrijana, a po sredini duža i podignuta), koja je postala obilježje čitavog pokreta); a mnogi imaju pirsinge i tetovaže na najrazličitijim djelovima tijela.
Pripadnici prve generacije ove subkulture ponekad bi nosili svastiku i druge nacističke simbole na svojoj odjeći ili ih crtali kao grafite na zidovima, ali su to, za razliku od neo naci „skinheda”, činili sarkastično, kako bi ismijali tadašnji režim poistovjetivši ga sa fašističkom Njemačkom i šokirali puritansku javnost u Britaniji. Takvo ponašanje dovelo je do toga da su mnogi optužili „pank” pokret za širenje fašističkih ideja, što naravno nije bilo tačno. „Pankeri” i rani „pank” bendovi nerijetko su isticali anarhizam kao svoje ideološko opredijeljenje, ali ne u smislu političkih ideja koje su zagovarali poznati anarhisti u prvoj polovini dvadesetog vijeka, već kao slobodu svakog pojedinca da se ponaša, izgleda i razmišlja onako kako želi (nešto kasnije pojavljuju se i grupe anarho „pankera”, koji se zalažu za anarhizam kao model društva).
Za „pankere” i „pank” kulturu karakteristična je izrada fanzina(štampani mediji amaterske izrade, koje izdaje i distribuira sam autor), koji značajno doprinose povezivanju mladih sa istim interesovanjima iz različitih regiona. Jedno od obilježja „pank” subkulture koje je izdvaja od drugih subkultura su svakako i grafiti: najčešće su to slovo A ucrtano u krugu (simbol anarhije), karikature „pankera”, ili parole kao što su Punk ‘s not Dead („pank” nije mrtav), No Future (nema budućnosti), Sid Vicious is Innocent ( Sid Višiz je nevin) i slične. Konzumiranje alkohola i raznih opojnih droga (među „pankerima” je naročito bilo popularno inhaliranje lijepka) kojem su pribjegavali pojedini pripadnici ove subkulture dodatno je pogoršalo odnos i stavove šire društvene zajednice prema „pank” pokretu. Veliki je uticaj koji je „pank” imao na svijet mode, muzičku industriju i živote mladih ljudi širom svijeta; filmska industrija odala je počast ovoj subkulturi filmovima kao što su Outsider, Jubilee, UK-DK, Sid & Nancy, Rude Boy, Westway to the World; a knjige posvećene fenomenu „panka” su Cranked Up Really High, Street Revolution, Rotten: No Irish, No Black, No Dogs, England’s Dreaming…