Da muzika postaje nešto što nije kreativnog duha, što nije izlaz iz “sive svakodnevice” što bi rekla naša pjesnikinja G. Sarić i što ne predstavlja kritičnu masu kada se loše stvari dešavaju društvu i u društvu postaje očigledno samim izlaskom u lokale, birtije, “pabove”. Nekome se izgleda nije sviđalo ime kafančina, pa smo postali urbani. Zašto ljudi koji drže lokale nazivaju iste imenima koja nikakve veze nemaju sa onim što se zapravo tu sluša, pušta, svira? Da li ti ljudi znaju uopšte šta znači pojam pub? Rijetko gdje na svijetu postoji Irish, Scottish, Jazz, Rock, Mexico pub gdje se dovode uzdanice kojima je najjača stvar obrada Galije, dok u noćnim časovima trešti tehno acid house i od irisha, scottisha, jazza, rocka, mexicane nema ništa. Zbog čega je štos nazvati lokal nečim što u velikim gradovima prezentuje drugu kulturu, prikaz života drugog naroda… Možda zato što su čuli da to odavno postoji u Beogradu!? Druga stvar koja upotpunjuje ovaj kolaž su sve zastupljeniji tezgaroši. I nije u pitanju to što se tezgari. U pitanju je nešto sasvim drugo. Zašto ti ljudi nikada ne naprave svoju pjesmu? Zašto ti ljudi nikada ne snime nešto? Zašto su oni mnogo zastupljeniji po tv i radio emisijama nego ova šačica autorskih bendova koja se bori. Zar razlog nije jasan. Pare. Zbog čega onda uopšte pokušavamo da pravimo razliku između Grand produkcije i nekog domaćeg pop rok sastava koji za noć uzme po 100 eura svirajući, blago je rečeno, najgore hitove. U Crnoj Gori ispostavlja se, ima onih koji hoće da revitalizuju scenu. Njihov plan je prost – jedino što treba da se radi su svirke po klubovima (po mogućnosti pabovima) i proboj na dva crnogorska, a uzgred budi rečeno najbolja istočno-evropska festivala. Dok se ne napravi jaz između autorskog benda i tezge (a da ovi prvi imaju prednost u medijima i kod publike), i dok se ne napravi razlika između paba i “paba” ne može se naprijed. Nadajmo se ni nazad.
ĐorđepunX