Bliži se finiš najkvalitetnijeg evropskog fudbalskog takmičenja za klubove. Cijeli kontinent se odredio ka nekom timu i svi su se upustili u prognoziranje i polemisanje oko toga ko će biti šampion. Ovo, ipak, nije priča o tome ko će postati novi vladar Evrope.
Od prvih osvajanja madridskog kraljevskog kluba, preko sedme decenije dvadesetog vijeka koju su obilježili holandski, njemački i engleski velikani, te onog spektakularnog izraza vjernosti na Bosforu uz You’ll never walk alone, sve do skorih londonskih i minhenskih storija, teško da je postojao upečatljiviji utemeljeniji vizuelni momenat od onog ovogodišnjeg na Seltik Parku. Ona emotivna scena sa kraja utakmice, koja je obišla svijet, ušla je u antologiju navijanja. Kadar sa početka tog meča je vjerovatno najbolja odlika jednog duha i kulture simbiotički povezanih sa urbanim izrazom. Riječ je o ogromnoj tkanini na kojoj je kaver ploče The Clash-London calling, sitno modifikovan tek da bude prilagođen situaciji.
Čin lomljenja Fender gitare od strane Pola Simonona, uhvaćen objektivom u njujorškom Paladijumu 1979. godine, našao se na jednom od pet najboljih omota albuma u istoriji rok muzike. Intervencija Seltikovih pristalica je bila u tome što su umjesto imena benda napisali ime voljenog kluba, a ispod gitare dodali rasuti grb torinskog tima. Pečat, koji su udarili pripadnici Green brigade-a na ovogodišnju Ligu šampiona, je jak onoliko koliko i spektakl sa minulog prvenstva Evrope koji su priredili navijači irskog nacionalnog tima pjesmom Fields of Athenry.
Kreativnost ideje je bila pobjeda večeri, trijumf godine i jedan od najupečatljivijih navijačkih momenata u istoriji eminentnog takmičenja. Utemeljenost i snaga poruke su u njenoj esencijalnosti. Džo Stramer je svirao i sa bendom The Pogues, tim simbolom keltske muzike. Stari dobri Šejn je odavno deklarisan kao pristalica zeleno-bijelih, a grupa je često dovođena u vezu sa kultnim klubom.
Pobjeda nad Barselonom na 125. rođendan Hoops-a je bila nevjerovatna. Tinejdžer koji je riješio taj duel je proglašen za mogućeg naslednika velikog Henrika. Fotografija na kojoj je najveći trio današnjice-Mesi, Ćavi i Injesta sa dresovima glazgovskog kluba, je obišla planetu. Koreografija sa keltskim krstom i parola Sent to me from heaven, Glasgow Celtic, You are my world su uveličali proslavu vijeka i četvrt i pobjedu nad Kataloncima.
Sumirajući utiske ne može se sa sigurnošću tvrditi da je London calling najbolji trenutak u navijačkom svijetu ove sezone. Objektivno, vjerovatno nije ni najkreativniji podgvig u istoriji Zelenih brigada, niti je istorijski odraz privrženosti klubu. Kop je odavno dobio škotsku simultanku jedan na jedanaest. Šah-mat, kako bi se na persijskom reklo za smrt kralja, se ponavljao iz nedjelje u nedjelju. Oni transparenti i parole sa teorijom evolucije na Old firm derbiju, onaj niz spartanskih motiva i mnogi drugi rekviziti, koji su činili veličanstvenijim sredinu sedmice ili vikend, su nebrojeno puta bili izraz inovativnosti i sklonosti ka novim i dobrim idejama. Ipak ova zastava krije suštinu jednog temperamenta i duha, te bit naroda. Ona je refleks senzibiliteta jednog socijalnog sloja koji pored ideje Seltika ima još bar jedan zajednički imenitelj. Hornbijevski svijet fudbala i muzičkih ploča povezuje i oslikava te dvije strasti. Fan londonskog Arsenala je ove dvije pasije opisao u knjigama Stadionska groznica i High fidelity.
„Još od malih nogu, u Irskoj vam otac ugradi reči Glazgov Seltik u sistem. Bićete veoma zahvalni na ovom uvođenju u svet najboljeg kluba na svetu, i to će biti verovatno jedini put u vašem detinjstvu da ćete sa zadovoljstvom i spremno poslušati očevo naređenje”.-poručio je jedan Dablinac Sajmonu Koperu. Veliki stari klub je u proirskim društvima lar, kućni bog, porodična svetinja, dio kulture, nasleđe, sinonim otpora i simbol istrajnosti.
Dualitet, kluba na jednoj i benda na drugoj strani, upleten je kao spirale DNK. Fudbalski gigant i muzički izraz kao sinteza pobune, revolucionarnog duha i urbanog karaktera, su skladno uklopljeni u svijest o neprihvatanju konvencija i slobodi. Londonski Wembley će dozvati nekog drugog, osvojiće ga Njemci ili Španci, a Seltiku ostaje onaj 25. maj 1967. godine Lisabonskih lavova. Za senzacionalizam i spektakl u ¼ finala pobrinuli su se oni privrženi Borusiji iz Dortmunda, baš žuto-crni su po mnogima označili ovu sezonu. Parkhed je pak ključao četiri puta i uvijek je priređivana erupcija emocija. Poslednje od tih domaćinstava bio je sudar sa Starom damom. Bio je to jedan šmekerski, mangupski i inteligentan gest savremenih bardova i aeda. To je bila rola starih velemajstora na velikoj pozornici. Daleko od priprostog i banalnog svima lako shvatljivog popularnog svijeta, ovi svojevrsni ulični i kvartovski postmodernisti su uzeli jedan artefakt, doradili ga i stavili ga u drugi kontekst.
Do nekih novih snova…
Over and over!
Luf