Muzičarka i vizuelna umetnica Kim Gordon objavljuje svoj drugi solo album,
”The Collective” je izašao 8. marta preko Matador Records. Prije par dana iskoristila je priliku da još jednom najavi album pjesmom ‘Psychedelic Orgasm’. Objavljen je i video spot za pjesmu, koji su režirali Kim Gordon i muzičar/direktor/producent Vice Cooler. Kratkim snimcima i naopačke nasumičnim prikazima Los Anđelesa, video spot je dezorijentišući kao i sam ‘Psychedelic Orgasm’. Gledajte/slušajte OVDJE.
Gordon objavljuje i datume turneje po Velikoj Britaniji, Evropi i Severnoj Americi. Nama najbliži njen koncert biće u Beču 22. juna, Gracu 28. juna na Elevate festivalu i Pragu 2. jula.
‘Psychedelic Orgasm’ prate ranije objavljeni singlovi i spotovi ‘I’m A Man’ i ‘BYE BYE’, oba sa ćerkom Coco Gordon Mur u glavnoj ulozi.
Ne dešava se često da umjetnici dočekuju sedmu deceniju novim albumoma, a skoro niko sa snimkom tako užarenim i revolucionarno čudnim kao što je „The Collective“, koji ima više sličnosti sa post-milenijumskim SoundCloud repom nego sa tonovima indie rocka 21. vijeka.
Džastin Rejzn (Justin Raisen), 41-godišnji producent iz Los Anđelesa koji je sa Kim Gordon radio na „No Home Record“ i „The Collective“, primijetio je da „mnoge karijere opadaju sa godinama, ali ima i onih koje rastu“. Kao primjere naveo je Dejvida Bouvija, Leonarda Koena, Nika Kejva – i Kim Gordon.
„Vjerovatno ne bih napravila solo album da me Džastin nije nagovorio“, kaže Gordon, misleći na „No Home Record“, njihovu prvu saradnju 2019. godine. Rejzen joj je rekao da je uzbuđen što će pustiti “The Collective” nekim reperima koje poznaje, dodavši: “Ovo će ih oduvati”.
Gordon i Rejzen su se upoznali nakon što je njegov brat Džeremaja, muzički producent koji pravi bitove pod imenom Sadpony, imao slučajni susret sa Gordon u jednom restoranu u Los Anđelesu 2015. godine. Pomenuo je da je njegov brat nedavno radio na albumu “Night Time, My Time” alternativne pop zvijezde Sky Ferreira i Gordon je bila zaintrigirana. “Sviđao mi se taj album, ali me obično ne impresionira kada čujem riječ ‘producent'”, rekla je Gordon. “Moj sluh se tada malo zatvori.”
Kada je Rejzen počeo da šalje neke snimke, Gordon je bila zatečena: “Oh, on zaista shvata moj senzibilitet.” Ona opisuje taj rad riječima koje često koristi kao svoju najveću umjetničku pohvalu: “minimalistički” i “jeftino”. Razvio se proces: Rejzen je slao Gordon snimke za koje je smatrao da će je inspirisati, a ona je snimala vokale u njegovom studiju, kasnije dodajući slojeve distorzirane gitare i druge efekte. Gordon ima komplikovan odnos prema riječi “muzičar” pa je Rejzen počeo da je zove “dizajnerom buke”. “Ona je stvarno dobra u dizajniranju buke”, kaže on.
Gordon ne sluša mnogo savremeni hip-hop – osim onoga što joj šalje Bil Nejs (Bill Nace), njen saradnik u improvizacijskom dvojcu Body/Head – ali je oduvijek bila pod uticajem rep muzike. Da podsjetimo, alternativni rok hit Sonic Youth-a iz 1990. „Kool Thing” bio je djelimično inspirisan kolažnim zvukom debi albuma LL Cool J-a „Radio” i sadržao je gostujuće vokale Chuck D-a, čiji je bend Public Enemy snimao svoj revolucionarni album „Fear of a Black Planet“ u istom studiju, dok je Sonic Youth radio na „Goo“. „Zaista smo osjetili sličnost“, kaže Kim o ove dvije grupe i njihovim složenim procesima snimanja. Gordon je željela da “The Collective” bude “više orijentisan na ritam” u odnosu na njen prethodni album. „Nemam dobar glas ili nisam prirodna pjevačica“, rekla je Kim, „tako da je ritam jedna od stvari koja me inspiriše.”
Slava albuma “The Collective” leži u sposobnosti suosnivača Sonic Youth-a Kim Gordon da se udobno uklopi u neku vrstu pomenutog izblijedjelog SoundCloud rap okruženja, istovremeno mu dodajući eksperimentalni indie rock prizvuk koji je bio njen zaštitni znak tokom više od četiri decenije. Piskutavi, brujeći, tako reći polako “se valjajući ” zvuk produkcije djeluje kao vanzemaljski u odnosu na njen katalog, ali ona ga čini potpuno svojim, kako sa nizom bogatih misli koje mrmlja (“Mlečni čkalj, kalcijum, stambena zgrada, uski kroj, Advil, crne farmerke”), tako i kroz kataklizmične distorzivne bombe koje na kraju progutaju pjesmu u žaru. Uzbudljivo je čuti je kako ne samo stvara esencijalno djelo sa 70 godina, već i kako osvaja nove sfere. U zvuku “The Collective” agresivno naduvanog zvuka ima dosta trap elemenata – muzika koja bi gotovo mogla proći kao dezorijentisani reper iz Detroita Veeze koji ide punim Death Grips-om. Ali album se ne može lako svrstati pod hip-hop ili bilo koji drugi žanr.
foto: Daniel Neu