Gregg i Duane Allman su simboli southern rocka. Kao i braća Van Zant, braća Caldwell…
Kao što je southern rock simbol i jedan od zaštitnih znakova SAD. Možda više nego i jedan drugi pravac u rokenrolu. I kada su odlazile šezdesete, i stilovi koji su ih pratili, kada je počela faza hard i progresiv roka, nekako paralelno je isplivao jedan “otresiti” pravac koji je ,,objedinio” bluz, soul, rok i kantri, stavljajući na dnevni red mnoge teme, ”životne”, heroje i antiheroje, atmosferu putovanja i drumskih birtija, tradiciju i sadašnjost SAD, uz snažni i odlučni izraz i stav. I ako negdje postoji nedoumica ko su ljudi koji su bili začetnici pojedinih žanrova u muzici, i uopšte u umjetnosti, za southern rock se jasno može reći da su mu osnovne smjernice dali Gregg i Duane Allman, ali i ostatak ekipe – Berry Oakley, Butch Trucks, Dickey Betts i Jaimoe. The Allman Brothers Band su, naravno, bili na visini zadatka i na drugim ,,terenima”, ali znalo se gdje su svoji na svome. Nakon što je Duane Allman poginuo 1971. godine, u trenutku kada se peo ka vrhu liste najboljih svjetskih gitarista, a Oakley godinu dana kasnije, Greg je bio ta snaga koja je, i pored teških udaraca, uspjela da ,,mašinu” povuče dalje. Nije pretjerano reći da se upravo zahvaljujući njemu i upornosti koju je pokazao u želji da oblikuje, iskristališe i izgradi ono što je počeo sa svojim bratom, pravac koji je u početku smatran lokalnom pojavom, za sva vremena etablirao na rokenrol mapi SAD, ali dobio ogroman broj pristalica i širom svijeta. Da je stvoreno nešto veliko vidjelo se na legendarnom ,,Summer Jam At Watkins Glen” 1973. godine, na kome su The Allman Brothers nastupali sa velikanima – Grateful Dead i The Band, kada je stotine hiljada ljudi pozdravilo bend koji je samo godinu dana ranije bio pred ponorom, ali je čeličnom voljom, prije svega Gregga Allmana, uspio da se podigne i bude u vrhu ,,prve lige” do danas.
Gregg Allman je do kraja bio stub southern rocka, odan ideji koju su on i Duane promovisali krajem šezdesetih godina, još dok se sve ,,kuvalo” u Hour Glass. To se vidi prateći taj tok, bilo da su u pitanju radovi sa The Allman Brothers ili njegovi samostalni albumi. Ideja i stav se drže od početka do kraja – od udaranja temelja na koncertnom ,,At Fillmore East”, preko ,,Brothers and Sisters” i ”I’m No Angel”, do početka zatvaranja kruga sa ,,Low Country Blues”. Jedan domaći kritičar je kazao -,,južnjački rock je jedna od poslednjih oaza muzike u kojoj kompromisa – nema. Sviraj ili umri!” Odlazak Gregga Allmana ne znači da je stavljena tačka. Priča ide dalje…
Ekipa je ponovo na okupu, Gregg, Duane, Berry, Butch. The road goes on forever…
Jovan Jole Vučurović