Obično kada se neki film danas toliko pompezno najavljuje, ispadne i da to nije neko ostvarenje. Osim reklama koje su preskupe, neke male trke za Oskarom i parama iz bioskopa, ovaj film potvrđuje pravilo i nema šta da traži u umjetničkom smislu.
Muzički dokumentarci i igrani filmovi bi trebalo da su poslastica.
Možda jedini ne vidim, ali gledajući koncerte i dokumentarce o Frediju, mislim da ovaj glumac nema neke fizičke sličnosti sa njim. Osim konstantnog oblizivanja zuba, koji su preveliki :), njegove oči su te koje mi ne daju da tokom trajanja filma poistovjetim glumca sa likom kojeg tumači. Nego ajde i to se može zanemariti.
Film u suštini nema ništa filmsko. Nema emociju kojom su se krojile najbolje stvari u istoriji rokenrola. Prelazi se brzo sa teme na temu, sa događaja na događaj, bez stajanja, dramaturgije, ličnih trvenja i razmišljanja. Sve je to toliko površno da je pandan nekom tv filmu ili dramatizaciji u okviru dokumentarca.
Sve stvari, od Fredijevog ulaska u bend, preko pravljenja kultnih pjesama, pa dalje… su samo neke epizode koje su se tek tako desile, jer muzika dolazi spontano. Karakteri su bezlični. Gubi se puno vremena na nebitne stvari i neke događaje koji i nijesu toliko krucijalni za priču. A poruka koja se šalje je da u rokenrolu slava i novac dolaze preko noći. Što nije tačno. Naprotiv. Film za zaborav.
Ko voli Queen držaće se sjajnih dokumentaraca. Na kraju da li treba da upoređujemo ovaj film sa filmom o Dorsima, Džoni Kešu, Ian Kurtisu, Rej Čarlsu, Henk Vilijamsu, i mnogim drugim? Jednostavno bend ovakvog kalibra ne zaslužuje ovako površan film.
ĐorđepunX