Postoje neka iskustva u životu koja su gotovo univerzalna. Bez obzira na to gdje živite, velika je vjerovatnoća da postoji muzika prema kojoj osjećate strast koja vuče korjene iz doba kada ste bili tinejdžer. Znate i onu priču koja kruži internet mimovima koja kaže da se ne možemo sjetiti zbog čega smo pošli u prodavnicu, ali se sjećamo svih stihova koje smo pjevali tokom srednje škole. Upravo zbog nečega takvog malo se stvari u tom dobu moglo uporediti sa tim da omiljene izvođače odslušate uživo. Oni nešto stariji sa ovih naših prostora znaće koliko su to bila nadrealna očekivanja i koju deceniju kasnije koliko je nevjerovatno bilo pročitati da neko veliko ime konačno dolazi da svira i kod nas.
Upravo na ovome počiva debitantski film „The Night of the Beast“, kolumbijskog režisera Mauricia Leiva-Cooka (do sada nama najbliži kao režiser prve epizode Netfliksove mini serije Green Frontier). Pa još ako je bend oko kog ispreda svoju priču Iron Maiden, sve će biti jasno onima koji iole prate metal scenu i Mejdenove ne baš česte posjete Latinskoj Americi.
U ovom konkretnom slučaju sve je smješteno između dvije generacije – roditelja i djece i dva nastupa Mejdena. Jednom u Riu iz 1985. sa famozne World Slavery Tour i drugom iz prestonice Kolumbije gotovo 30 godina kasnije.
Film je svojevrsna počast bendu i njihovoj muzici koja je, ne samo približavala ljude i generacije, već i oslobađala i davala ventil svima koji su bili uhvaćeni čvrstim zagrljajem religije i sistema. Režiser svoju strast prema ovom britanskom gigantu dopisuje i u fus notama filma.
Ipak, Leiva-Cook priču o Mejdenima stavlja u drugi plan u odnosu na priču o prijateljstvu dvojice fanova. Oni su pozadina na kojoj raste prava priča filma.
Chuki (Esteban Galindo) i Vargas (Daniel Esteban Reyes) dijele istu strast – heavy metal. Jedan sa odsutnim ocem i majkom strasnom katolkinjom, drugi sa ocem koji se nakon gubitka supruge odao alkoholu. Bijeg od svega nalaze u Megadethu, Krakenu i iznad svih Mejdenima.
Dvije glavne, vrlo zanimljive izvedbe nose film koji savršeno bilježi nalet života koji dolazi u godinama formiranja. Energija njegovih likova ponekad se proteže u formu samog filma, s animiranim škrabotinama metal ikonografije koje oživljavaju aspekte dječačkog okruženja i njihov unutrašnji svijet. Tu je sve prirodno i neposredno.
“To nije kolumbijski film koji se obično gleda na festivalima. Nema uobičajene norme. To nije film o siromaštvu, nasilju ili smrti; to je film o dvojici tinejdžera koji idu na metal koncert. Ponekad ljudi ne vide da se te priče uklapaju u naš narativ. One su za mene jednako naše kao i bilo čije drugo”.
Postoji magija u ovoj „noći zvjeri“ i ne morate biti metalac da biste to osjetili. Kad smo kod pravih metalaca, osim što će se naslušati muzike svoje mladosti, moći će otkriti i neke lokalne favorite poput: Vein, Agony, Masacre, Darkness, La Pestilencia…
Režiser mudro koristi i dokumentarne segmente kako bi dočarao u kakvom okruženju rastu glavni protagonisti, kao i koliko su važni ovakvi događaji za ovu zemlju Južne Amerike. Ako se sjetite nereda koji su izbili 2008. godine tokom gostovanja Mejdena Bogoti i reakcije policije, slika je još potpunija.
Upitan zašto nije više iskoristio problematični društveni narativ Kolumbije u posljednjih 30-ak godina, režiser je odgovorio: „Zašto nije više politički ili o nasilju tih godina? To promašuje poentu. Za mene je daleko više politički govoriti o tome kako kultura, a posebno muzika, može postati oružje protiv nasilja, ili konkretno u ovom filmu, o vrijednosti prijateljstva – stavovi koji nisu suštinski politički, ali koji imaju veze s tim kako da se ponašamo jedni prema drugima”.
Detalji iz lokalne muzičke prodavnice, izuzetno šarmantnih pejzaža Bogote ukrašenih prelijepim grafitima, te ovlaš dohvaćen ljubavni i školski život dvojice tinejdžera lijepo pašu cijeloj priči i razveseljuju njihov getoizirani dan.
The Night of the Beast je sasvim mali film. Nešto preko sata u trajanju odaje utisak da je priča jedva i završena. Ali, drago nam je da jeste. Filmova o odrastanju nikada dosta. Filmova o istinskom prijateljstvu, izgleda je sve manje. A i što kaže narodna izreka: „Up the Irons!“.
LD