Nikada nijesam bio neki veliki fan stoner rocka. Nikada nijesam trpio tu usporenost, tromost i nedostatak ideja pokriven tripoznim melodijama i igranjem sa studijskom opremom. Istraživao sam, kopao, tražio, slušao preporuke, i sve bi se to, kad tad, pretvorilo u maglu mediokriteta … sve do sada. Shrinebuilder su opisali kao „superband” iliti bend koji čine ljudi koji su već dokazani i poznati na muzičkoj sceni kroz rad drugih bendova. Tu su Wino (St. Vitus i još gro projekata), Al Cisneros (Sleep, Om itd.), Dale Crower (Melvins) i Scott Kelly (Neurosis). Impozantna lista imena, nema što, ali, nemojmo zaboraviti da su ljudi od krvi i mesa, kao i svi mi, muzičari koji rade itekako vrijedno da bi bili tamo gdje jesu danas, a to što su u drugim velikim bendovima ne mora da garantuje uvijek sto procentan uspjeh (mala opaska na deifikaciju pojedinaca koju sam sreo tu i tamo kopajući za ovim bendom). Nakon ove kratke opaske, sve vas smirujem jer Shrinebuilder nijesu jedan od svakodnevnih stoner bendova. Prvo zbog toga što su grupa pojedinaca koji se bave ovim poslom dugo, uspješno i sa mnogo dokazanih kvaliteta i ideja. Drugo, bend postoji od 2006. godine i vjerovatno su tokom ove tri godine itekako rafinisali i uvježbali pjesme, što se nadovezuje na posljednju treću činjenicu, da je album snimljen u rekordnih tri dana. Hmm, rekordnih. Jeste, nesvakidašnje je, ali ako su Black Sabbath mogli da snime istoimeni prvi album u dva dana i imali onako razarajući efekat, ne vidim zašto i drugi ne bi mogli isto. „Shrinebuilder” jeste usporeni stoner rock, ali je toliko nabijen komprimovanom energijom, neizvjesnošću, melodijom i onim kritičnim promjenama u tempu, da je prosto neodoljiv. Tu još dodajte i činjenicu (još jedna) da su vokalne dužnosti dijelili svi iz benda i raznovrsnost je podignuta za još jedan stepenik. I dalje nijesam neki veliki fan stonera, ali „Shrinebuilder” je „jedan od onih izuzetaka koji potvrđuju pravilo”.
Nikola Franquelli