Srđan Šaper i Nebojša Krstić su se od osamdesetih, kojima su udarili značajan pečat, oprostili albumom ,,Poslednja mladost u Jugoslaviji”. ”Sakriveni” iza imena ,,Unutrašnja kontrola”, ”rastavljeni” od Divljana koji će iste te 1987. godine izbaciti ,,Tajni Život A.P. Šandorova”, ušli su u priču kojom su očigledno htjeli jednim potezom riješiti više situacija – održati kakav takav kontinuitet i kopču, neko bi rekao i privid, sa nekadašnjim Idolima, a u isto vrijeme pokazati da imaju motiv, snagu i kreativnost da budu drugačiji od ,,nasleđenog”.
Diskutabilno je koliko su u svemu tome uspjeli, ali je činjenica da je nakon ovoga albuma uslijedila višegodišnja pauza u njihovom radu…
Iako svirački ,,potkovan”, a u duhu Šapera i Krstića – sa poslovično naglašenom dozom senzibilnosti i prepoznatljivim izletima u romantiku zaogrnutu neopterećenim tekstovima- ovaj album je primjer lutanja, potrage za identitetom, odavao je signale ,,zamora materijala” i nesnalaženja u situaciji kada je ,,novi talas” ipak već bio prošlost. Realno, Šaper i Krstić, kao i Divljan, su simptome stvaralačke, autorske iscrpljenosti pokazivali odmah nakon ,,Odbrana i poslednji dani”, što je možda i prirodno ako se ima u vidu da se radi o remek djelu kome će, nešto kasnije, naši najveći muzički kritičari dodijeliti titulu najboljeg albuma u istoriji jugoslovenskog rokenrola. ,,Poslednja mladost u Jugoslaviji”, kao i Divljanov ,,Tajni život A.P. Šandorova” jesu žrtve tako snažnog albuma, a samim tim i prevelikih očekivanja publike, kao što je to uostalom i album ,,Čokolada”, sa istoimenom karikaturalnom i nepotrebnom pjesmicom.
Pored svega, ,,Poslednja mladost u Jugoslaviji” nikako ne može biti tretiran kao loš album- Šaper i Krstić su u datoj situaciji, ipak, uspjeli da stvore nešto što vrijedi, a ne smije se zaboraviti da su ,,Unutrašnja kontrola” bili i Gagi Mihajlović, Branko Isaković i Dragoljub Đuričić. Ovo je album koji je svakako trebao (morao) da se desi, i koji je autorima pokazao realnu sliku, a Šaper i Krstić će reagovati tako što će napraviti pauzu od punih osam godina, sve do 1995. godine kada će pod imenom ,,Dobrovoljno pevačko društvo”, zajedno sa Kikijem Lesendrićem, izdati vrlo dobar album ,,Nedelja na duhove”.
Trideset godina kasnije, ”Poslednja mladost u Jugoslaviji” jeste još jedan emotivni, nostalgični sudar sa rokenrolom osamdesetih, možda i sa snažnijim utiscima jer su njegovi autori bili dio najvećih RNR priča na ovim prostorima. Ta priča je, ipak, bila najveća kada su Divljan, Šaper i Krstić bili zajedno.
{youtube}iZCWdIHIads{/youtube}
Jole Vučurović